انتظار افغانستان از جهان
افغانستان در طی چنددهه زخم‌های عمیقی درپیکر نحیفش وارد شد و رنج‌ها و مشقت‌های عجیب و غریبی را سپری کرد.
حکمت
افغانستان در طی چنددهه زخم‌های عمیقی درپیکر نحیفش وارد شد و رنج‌ها و مشقت‌های عجیب و غریبی را سپری کرد.
این سرزمین در نیم قرن اخیر دو قدرت جهانی را به زانو درآورد و جنگ‌های خانمان‌برانداز تنظیمی، حزبی، زبانی، قومی، سمتی و مذهبی را نیز توسط رهبران خودخواه و جاه‌طلب، تجربه نمود.
مواجه شدن یک کشور فقیر و ضعیف با قدرت های جهانی کار آسانی نیست و برآمدن از عهده‌ی این امر خطیر، دل شیر می‌خواهد.
افغانستان باوجود مشکلات متعددی که داشت و دارد، پیوسته با زورگویان جهانی و سپاه اشغال‌گر و قشون استعمارگر دست‌وپنجه کرده و این هیولاهای جهان‌خوار را به شکست فاحشی روبه‌رو نموده است.
شکست انگلیس، روس و امریکا از نمونه‌های بارز این فداکاری‌ها و قهرمانی‌هاست که تاریخ برآن گواهی می‌دهد و روزگار آن را در دفترچه‌ی خویش ثبت کرده است.
به هر تقدیر افغانستان، حالا به یک نظام اسلامی و مستقل دست‌یافته است و نیروهای تادندان‌مسلح خارجی را که لکه‌ی ننگ در جبین تاریخ افغانستان بود را، بیرون رانده و امروز از نظام مشروع، ملی و اسلامی برخوردار است.
ملت افغانستان از جهان اتتظار دارند که باید نظام کنونی را به رسمیت بشناسند و دیگر تعلل و بهانه‌تراشی‌ها را کنار بگذارند.
چون ملت افغانستان، دیگر خواهان جنگ‌های تحمیلی نیستند و از متوصل شدن به جنگ، خشونت و بربادی شدیداً متنفر و بیزار هستند.
این ملت شریف می‌خواهد که باید زخم این سرزمین با دوای صلح و ثبات التیام بپذیرد و این ملک بربادرفته به نعمت آبادی و شکوفایی دست پیدا کند.
اگر جهان و جهانیان می‌خواهند که افغانستان آباد شود و این ملت از قید زجر و زحمت بیرون شود، باید هرچه سریع‌تر تدابیر و برنامه‌ی به‌رسمیت‌شناسی افغانستان را روی دست بگیرند و بدون درنگ امارت اسلامی افغانستان را به رسمیت بشناسند.
اگر جهان در پی توطیه و دسیسه است و می‌خواهد که بار دیگر تجارب تلخ جنگ و کشتار را تکرار کند، مردم افغانستان مجبور اند که بار سنگین جنگ را تحمل کنند و برای جنگ‌افروزان و فتنه‌انگیزان درس عبرت بدهند.
اما بهتر این است که جهان، کشورها و همسایه‌ها باید دستی به هم بدهند، به زخم‌های عمیق افغانستان مرهم بگذارند و این سرزمین را از منجلاب جنگ، فقر، بیکاری و بدبختی نجات بدهند.
در غیرآن، این جنگ‌های خانمان‌سوز گریبان دیگران را نیز خواهد گرفت و این ویروس خطرناک در سراسر جهان سرایت خواهد کرد و پیکر جغرافیای گسترده‌یی را آتش خواهد زد.
آنگاه جلوگیری آن به امر دشوار وحتی به امر محال مبدل خواهد شد.
پس بهتر است که جهان و کشورها در پی شرارت نباشند و آرامی افغانستان را آرامی خود بدانند و آبادی این سرزمین را آبادی خود.
