بازماندگان شهدا و روزگار تلخ
دراین روزها چشمم به ویدیویی برخورد کرد که؛ کسی دستار سفید بر سر، لباس سفید و کرتی سیاه بر تن دارد و با گریه و فریاد، خود را بر زمین می‌زند.
دراین روزها چشمم به ویدیویی برخورد کرد که؛ کسی دستار سفید بر سر، لباس سفید و کرتی سیاه بر تن دارد و با گریه و فریاد، خود را بر زمین می‌زند.
در فوق این تصویر نوشته بود:« فرزند این شخص در زمان اشغال افغانستان توسط امریکا در همین‌جا حمله‌ی مرگباری را علیه نیروهای اشغالگر انجام داده و دراین حمله‌ی شهامت‌مندانه، شربت شهادت نوشیده است».
این فریاد به حدی حزن‌انگیز و دلخراش بود که تا قیام قیامت در گوش‌هایم طنین خواهد انداخت.
این ناله و فریاد (مشت نمونه‌ی خروار) از فریادهایی است که در دو دوره اشغال از گوشه ـ گوشه‌ی افغانستان بلند می‌شدند و دل‌ها را جریحه‌دار می‌ساختند.
با شنیدن این فریاد، ناله‌های غم‌انگیز تمام بازماندگان شهدا، از پرده‌ی گوشم بار دیگر عبور کرد و روح و روانم را خراشید.
واقعاً ملت مجاهد افغانستان در سال‌های تجاوز و اشغال، روزهای سختی را سپری کردند و روزگار تلخی را تجربه نمودند.
شهدای گمنام زیادی رفتند، به لقای رب العالمین شتافتند و مرغ روح شان در بام عرش الهی پروبال می‌زنند.
اما، مادران و بازماندگان شان هنوز بی‌صبرانه چشم به درِ خانه دوخته اند و هرلحظه منتظر حضور رنگین آنان در خانه هستند.
بی‌خبر ازین‌که فرزندان شان، برای ابد خداحافظی کرده اند و با حملات شهادت‌طلبانه به لقای حق و جاویدانگی پیوسته اند.
فریاد مادران داغدار، چنان سوزنده است که جسم و جان انسان را به آتش می‌کشد و روح و روان آدمی را زخمی و خون‌آلود می‌سازد.
در روزهای شادمانی، دیگران جشن برپا می‌نمایند و خوشی‌ها را تجلیل می‌کنند، اما بازماندگان شهدا و به ویژه مادران و خواهرانِ آنان، شیون سر می‌دهند و به یاد حرف و لبخند شهیدان عزت و آزادی گریه می‌کنند و شهدای گلگون‌کفن خود را صدا می‌زنند.
در روزهای خوشی، دیگران لباس نو بر تن می‌کنند، بوت جدید می‌پوشند و از عطرهای دلاویزی استعمال می‌کنند.
اما فرزندان شهید، نانی برای خوردن، لباسی برای پوشیدن و پاپوشی به پا ندارند و با لبان خشک لحظات شان را سپری می‌کنند.
امروز که فتح، پیروزی، منصب‌های بلند دولتی و امکانات زیادی نصیب مجاهدین و بزرگان شده است نیز، بر زخم‌های خونینِ این غمدیدگان، مرهمی گذاشته نمی‌شود و از شهدای گلگون‌کفن و قهرمانان دیروز، کسی یادی نمی‌کند و از روزگار بازماندگان شهدا، کسی را خبری نیست.
این امر، درد بازماندگان شهدا را مضاعف می‌سازد و زخم‌های دل این غمدیدگان تاریخ را بیش‌تر و عمیق‌تر می‌گرداند.
به مجاهدین و خصوصاً برای مشران و بزرگان خاطرنشان می‌کنیم که بازماندگان شهدای عزت و آزادی را فراموش نکنند و در روزهای دشوار زندگی، قدر طاقت و توان، به مساعدت و همکاری آنان بپردازند.
در غیر آن، نارضایتی روح شهدا، باعث نارضایتی رب‌العالمین خواهد شد و با نارضایتی رب‌العالمین، تمام سعادت‌ها نقش برآب خواهد گردید و تحول عجیب و غریبی را رقم خواهد زد.
