رانندگان در مسیر کابل ـ پلخمری ـ سمنگان ـ مزار، چرا بی‌انصافی می‌کنند؟

اگرچه عبور و مرور از شاهراه سالنگ خیلی دشوار است و چالش‌های فراوانی را دارا می‌باشد.

اما، با آن‌هم به این حد بی‌انصافی و اضافه‌ستانی که رانندگان می‌کنند، بالای مسافرین و عابرین، ظلم آشکار است و باید جلو چنین بیدادها گرفته شود. کرایه موتر نوع (کرولای دو هزار )که از کابل الی پلخمری بیش از 570 افغانی نیست، رانندگان بی‌انصاف، قبل از عید مبلغ یک هزار افغانی از کابل الی پلخمری از مسافرین و عابرین می‌گرفتند و بعد از عید از پلخمری تا کابل نیز یک هزار افغانی می‌گیرند و دلیل شان هم این است که سواری ما یک‌طرفه است. باوجودی‌که همه می‌دانند و می‌بینند، سواری از هردو طرف است و هیچ‌موتر لینی، خالی رفت و آمد نمی‌کند. این روند در مسیر کابل ـ سمنگان ـ مزار نیز ادامه دارد و مردم ازاین روند، سخت شکایت دارند و حتی به تنگ آمده اند. در زمان رژیم اجیر جمهوریت، چون حکومت و حاکمیتی وجود نداشت، زورگویان و قلدران در هرکجای افغانستان دست تعدی، تخلف و تخطی می‌زدند و هرظلمی‌که از دست شان می‌آمد از مردم افغانستان دریغ نمی‌ورزیدند. همین بود که خداوند حکیم، آن رژیم سفاک را سرنگون کرد و حکومت کاملاً اسلامی و عدالت‌پسندی را جاگزینش نمود.  حالا که امارت اسلامی افغانستان، توسط خون شهیدان برحق و فداکاری بهترین فرزندان کشور به وجود آمده است، باید جلو هرگونه ظلم، بیداد و بی‌انصافی گرفته شود و مسئولین نگذارند که ظالمان در لباس راننده و دیگر نام‌ و لباس به مظالم و بیداد بپردازند. مردم افغانستان، بیش از چهل سال از خار و خنجر جنگ، ظلم، تباهی و چپاولگری آزار دیدند و پیوسته طعم تلخ زندگی را از دست اشغالگران، ظالمان و بیدادگران چشیدند.

حالا فرصتی است که باید ملت مجاهد و رنجدیده، مورد ترحم و نوازش قرار بگیرند و دست ظالمان از بالای شان برای همیشه قطع گردد. مردم افغانستان از مسئولین ذی‌صلاح می‌خواهند که در هر ایستگاه موترها، باید مجاهدین مخلص و پاک را بگمارند که جلو هرگونه تخطی، تخلف و ظلم را بگیرند و کاری صورت گیرد که نه سیخ بسوزد و نه کباب. رانندگان عزیز هم باید مشکلات، فقر و بی‌چارگی ملت را درک کنند و مشتی را بر دهان گرگ نفس خود بکوبند و به مفاد حلال که خود عبادت است، قناعت کنند و از ظلم و اضافه‌ستانی جداً باید اجتناب ورزند. واضح است؛ اگر به این مشکل مردم به درستی رسیدگی صورت گیرد، خود مرهمی است که بر زخم ملت گذاشته می‌شود. با این کار، گوهر رضایت بیشتر مردم هم به دست می‌آید و رضای حضرت رب‌العالمین که آرزوی اصلی و دیرینه‌ی مسلمانان و مجاهدین است، نیز میسر می‌گردد.