مرگ و اخراج سوغات اسرائیل به خبرنگاران

میدان رسانه در جنگ اشغال فلسطین دو سوی مرگ و اخراج دارد؛ اگر در آنجایی که جنگ و موشک است، خبرنگار صدای فلسطینی‌ها باشی، کشته می‌شوی؛ اگر در آنجایی که صلح و آزادی است بازتاب ظلم رفته بر فلسطینی‌ها باشی، اخراج. می‌خواهند هیچ‌کس آیینه جنایات اسرائیل نباشد. زهی خیال باطل! سید مرتضای آوینی اگر بود، دوباره می‌نوشت که «حلقوم‌ها را می‌توان برید، اما فریاد‌ها را هرگز. فریادی که از حلقوم بریده برمی‌آید، جاودانه می‌ماند.»

صدا نباید برسد؛ میکروفن‌ها را می‌شکنند، دوربین‌ها را خاموش می‌کنند، استودیو‌های خبر را موشک می‌زنند، خبرنگاران را می‌کشند. این مشی صهیونیست‌هاست و ۱۶ شهید از میان خبرنگاران طی ۱۰ روز حملات نظامی صهیونیست‌ها به غزه و حمله مستقیم به دفاتر رسانه‌ها مؤید این سخن است. مرگ چیزی است که اسرائیل برای خبرنگارانی که خبر تروریسم صهیونیستی را مخابره می‌کنند، می‌پسندد. جنوب لبنان باشد یا در غزه و کرانه باختری فرقی  نمی‌کند.

میدان رسانه در جنگ فلسطین میدان خونینی است. اهل رسانه اخبار شهادت مردم غزه را مخابره می‌کنند، در حالی که شاید خبر بعدی خبر شهادت خودشان باشد. اسراء البحیصی خبرنگار شبکه العالم در غزه وقتی برای بینندگان از نجات معجزه‌آسای خودش و همسرش از حمله صهیونیست‌ها می‌گوید، تصریح می‌کند که «زندگی جدیدی برای ما نوشته شده که با شما باشیم، نمی‌دانم چه مدت خواهد بود، ولی تا آخرین نفس ادامه خواهیم داد.»

او همان کسی است که هفته گذشته و پس از حمله موشکی اسرائیل به ساختمان شبکه العالم در غزه، به ویرانه باقی مانده از دفتر العالم رفت و گزارش گرفت و گفت: «تقریباً چهار فروند موشک به دفتر شبکه العالم شلیک شد و طبقه ۶ و ۷ و سقف ساختمان به طور کامل تخریب شده است. استودیوی شبکه که برنامه‌های اختصاصی العالم در آن ضبط می‌شد، به طور کامل تخریب شد و دفتر کار من نیز به طور کامل منهدم شد و تمام مدارک و تقدیرنامه‌های من در طول ۲۰ سال فعالیت رسانه‌ای از میان رفت.»

تصویری که او ارائه می‌دهد، می‌تواند به درستی تصویری باشد که صهیونیست‌ها از رسانه‌های بازتاب‌دهنده ظلم رفته بر فلسطینی‌ها می‌خواهند، ویران و ویران و ویران. نمی‌دانند که همان ویرانه‌ها آیینه شفاف ظلم و جنایات آنهاست! تصویر پیکر بی‌جان آن عکاس در حالی که دوربین خونینش را روی سینه‌اش گذاشته بودند، تصویر روشنی بود از آنکه خبرنگار، شهیدش هم خبرنگار است.

میدان رسانه در جنگ فلسطین سوی دیگری هم دارد. خبرنگارانی که در غزه نیستند، در رسانه‌های غربی و زیرمجموعه دولت‌ها و نظامات حامی صهیونیست‌ها کار می‌کنند و تعلق جغرافیایی و مذهبی به فلسطین ندارند. اما آن‌قدر غرق دنیا نشده‌اند که ظلم آشکار را سانسور کنند، حقیقت فلسطین را وارونه جلوه دهند و روی پیکر‌های خونین صد‌ها کودک فلسطینی بایستند و از صهیونیست‌ها دفاع کنند. آن‌ها سال‌ها شعار داده‌اند که خبرنگارانی در مهد آزادی بیان هستند و در رسانه‌هایی بی‌طرف قلم می‌زنند. حالا، اما در همان مهد‌های آزادی و بی‌طرفی، به خاطر حمایت از فلسطین از کار خود معلق شده‌اند.

شش خبرنگار شبکه بی‌بی سی، رسانه سلطنتی انگلیس به خاطر انتشار پست‌هایی در حمایت از فلسطین یا لایک زدن محتوای مشابه تعلیق شده‌اند. این در حالی است که همه این پست‌ها حذف شده‌اند! بی‌بی‌سی می‌گوید این خبرنگاران قانون بی‌طرفی را نقض کرده‌اند، در حالی که دفاع خبرنگاران این شبکه از اوکراین در جنگ با روسیه، قانون بی‌طرفی را نقض نمی‌کرد!

آن‌ها تنها خبرنگارانی نیستند که در ۱۰ روز گذشته مشت محکم دروغ بودن آزادی بیان را بر قلم و اندیشه خود تجربه کرده‌اند، استیو بل، کاریکاتوریست ۷۲ ساله انگلیسی که چهار دهه گذشته را در گاردین مشغول به کار بوده، پس از کشیدن کاریکاتور بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی از کار اخراج شده است. در کاریکاتور او از نخست وزیر رژیم صهیونیستی، نتانیاهو دستکش مشتزنی به دست دارد و با چاقوی جراحی درحال بریدن نقشه غزه روی شکم خود است. این کاریکاتور از کاریکاتور قدیمی لیندون جانسون، رئیس‌جمهور وقت امریکا در طول جنگ ویتنام الهام گرفته شده است. بل اتهام یهودستیزی را رد کرده و گفته که «اکنون تقریباً غیرممکن است که بتوان موضوع اسرائیل را برای گاردین بدون متهم شدن به یهودستیزی ترسیم کرد.»

میدان رسانه در فلسطین میدانی است که مرگ و اخراج دارد. کسی که می‌خواهد صدای مردم فلسطین باشد، حتی اگر فقط یک توییت حمایتی از فلسطین را لایک کند، باید خودش را برای یکی از این دو آماده کند.