ادعاهای نابه‌خردانه‌ و تکراری؛ نشانه‌ی شکست‌های رسانه‌ای

ادعای بی‌اساس شورای امنیت: «القاعده در افغانستان هشت کمپ آموزشی در چهار ولایت و یک انبار تسلیحات در پنجشیر ایجاد کرده است.»

امارت اسلامی افغانستان این ادعای واهی را در بیانیه‌ای رد کرده گفته است: «ما می‌دانیم که شماری از اعضای شورای امنیت در افغانستان با شکست مواجه شده‌اند و ازهمین‌خاطر هرازگاهی کینه‌ی نهفته‌ی سینه‌شان را بروز می‌دهند و علیه ما پروپاگاندا به راه می‌‌اندازند.»

ناگفته نماند که آمریکا در گذشته یک ادعای دیگر را نیز مطرح کرده بود، مبنی بر اینکه یکی از سران القاعده را در کابل مورد هدف قرار داده است، اما پس از تحقیقات امارت اسلامی افغانستان حقیقت برملا شد که آمریکایی‌ها خانهٔ خالی از سکنه را مورد هدف قرار داده‌اند.

تا به امروز ایالات متحده نتوانسته است برای این ادعای خود مدرکی ارائه دهد، چون حقیقت نداشت. این نوع عملکرد تنها به‌منظور راه‌اندازی جنگ‌های رسانه‌ای صورت گرفته و می‌گیرد.

موافق با آنچه در بند یکم منشور ملل متحد آمده است، اولین و مهم‌ترین هدف سازمان ملل متحد، حفظ صلح و امنیت بین‌المللی می‌باشد. اهداف دیگر ازجمله‌ توسعه‌ی روابط دوستانه براساس احترامِ هم‌سو با اصل برابری حقوق دولت‌ها در تعیین سرنوشت، تحقق‌بخشیدن به توسعه‌ی همکاری بین‌المللی از طریق حل مشکلات اقتصادی، اجتماعی، علمی و انسانی، احترام به حقوق‌بشر و آزادی‌های بنیادین و تبدیل‌شدن به یک مرکز برای هماهنگی ملل مختلف به سمت‌وسوی اهداف مشترک، شماره‌لیست‌های بندهای منشور ملل متحد است.

به‌همین‌دلیل، سازمان ملل برای دستیابی به اهداف گسترده‌اش سازمان‌های جدیدی را ایجاد نموده از سیستم ملل متحد استفاده کرده است. براساس ماده‌ی هفت منشور ملل متحد، سازمان ملل دارای شش رکن اصلی است. یکی از ارکان مهم شورای امنیت دارای پنج عضو دایم و ده عضو غیردایم است. اعضای دایمی این سازمان که از قدرت تصمیم‌گیری فوق‌العاده‌ای برخوردار هستند، متأسفانه در بسیاری از مواقع به‌جای اینکه از قدرتشان برای صلح و امنیت و رشد اقتصادی دنیا استفاده کنند، منافع شخصی‌شان را دنبال می‌کنند و ترجیح می‌دهند. قطع‌نامه‌هایی را که به نفع بشریت است، ویتو می‌کنند و درگیر تسویه‌ی حساب‌های درونی خودشان می‌شوند و با سایر کشورها برخورد دوگانه دارند. نمونه‌اش برخورد این شورا با مسئله‌ی غزه و مسایل افغانستان است.

برای بسیاری از شهروندان افغانستان این سؤال ایجاد شده است که سازمان ملل اگر واقعاً مدافع حقوق شهروندان دنیاست، چرا در مقابل تحریم‌هایی که علیه ملت افغانستان وضع شده سکوت اختیار کرده است؟ این رویه‌ی ناعادلانه که در مقابل ملت افغانستان اختیار شده، نمایانگر پایمال‌کردن حقوق ملت افغانستان است.

از طرفی، سلسله‌ی پروپاگانداها که علیه ملت و دولت افغانستان شروع شده است، معلوم می‌کند که اهدافی مغرضانه پشت‌پرده است. فراموش نشود که یک اشتباه محاسباتی دیگر باعث برافروخته‌شدن آتش دیگر در منطقه خواهد شد و تبعات بی‌شماری به بار خواهد آورد.

اتهام‌زدن بدون ارائه‌ی مدارک تنها به شتاب قطار دروغ‌پردازی‌ها و شایعه‌پراکنی‌های رسانه‌ای غرب علیه ملت افغانستان کمک می‌کند و حجم سخنان نادرست را بالا می‌برد، تا از این رهگذر ملت افغانستان را از داشتن آینده‌ای بهتر و مطمئن‌تر ناامید کنند؛ سرمایه‌گذاران افغانستان را ناچار کنند که وطنشان را ترک نمایند؛ پروژه‌های کلان و آغازشده‌ی اقتصادی تعطیل شود و ریسمان فقری که میراث غربی‌هاست، درازتر شود. ناتو در بیست سال حضورش در افغانستان ملت ما را ماهی‌خوردن یاد دادند نه ماهی‌گرفتن را؛ به‌جای آن، خودشان از آب گل‌آلود ماهی گرفتند. آنان در مدت حضورشان با اینکه از دنیا به نام افغانستان پول‌های هنگفت و کمک‌های نقدی دریافت کردند، اما زیرساخت‌های اقتصادی کشور را درست نکردند و تمام آن سرمایه‌ها را در جیب خودشان و به کام دولت قبلی ریختند و در شکم خودشان انبار کردند.

شاید امروز هم لابی‌گرانی وجود داشته باشند که دلشان برای به‌جیب‌زدن پول‌های هنگفت ملی تنگ شده باشد و منتظر فرصتی برای چپاول و غارت‌گری باشند.

به‌نظر می‌رسد بسیاری از شکست‌خوردگان صحنه‌های مبارزه و مقاومت از پیشرفت‌‌های به‌دست‌آمده‌ی ملت افغانستان در حراس هستند. پیشرفت‌های اقتصادی اخیر از قبیل انکشافات چاه‌های نفت و افتتاح و بهره‌برداری از پروژه‌های کلان اقتصادی خبری خوش برای ملت افغانستان است که آینده‌ی روشن‌تری را برایشان تضمین می‌کند. همچنین برگزاری کنفرانس در کابل با حضور نمایندگان کشورهای منطقه و تحویل استوارنامه‌ی نماینده‌ی دولت افغانستان در چین نوید آینده‌ی بهتر است که کورسوهای امید را نشان می‌دهد؛ باوجوداین، به‌ظاهر کسب این موفقیت‌ها به مزاج برخی کشورها خوش نیامده است و دوباره جنگ‌های رسانه‌ای را برای ناامیدکردن ملتمان به راه انداخته‌اند.

لذا می‌طلبد ملت افغانستان از گذشته بیدارتر شده، خط‌ مشیِ جهت‌دار رسانه‌های غربی را به‌خوبی بشناسند و همانند گذشته همیشه دست رد بر سینهٔ پروپاگاندای امپراتوری رسانه‌های غربی و شکست‌خوردگان افغانستان بزنند.