در آستانه‌ی جشن مسلمانان

ابو صهیب
ملت ها از قدیم تا اکنون هر یک دارای رسم ها و جشن هایی هستند که در آن روزها مراسم و جشن های شان طبق توان شان با اظهار خوشی ها آن ها را تجلیل می کنند. لباس های نو می پوشند، غذا و خوراکی های گونه گون تهیه می کنند و به روش های مختلف اظهار خوشی و فرحت می کنند.
اسلام عزیز نیز برای پیروان خود دو روز را در سالی توأم با عبادت و بندگی، برای جشن خوشی مقرر و انتخاب نموده است. یکی «عید سعید فطر» و دیگری «عید سعید اضحی» و بر اظهار و خوشی در این دو روز تاکید نموده است.
در حدیثی به روایت حضرت عائشه صدیقه رضی الله عنها پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم می فرماید:
«یا ابابکر، إن لکل قوم عیدا، و هذا عیدنا؛ ای ابوبکر، هر قوم و ملتی عیدی دارد و این عید ما است». (محمد بخاری، صحیح البخاری، ح ۹۸۷؛ مسلم نیشاپوری، صحیح مسلم، ح ۸۹۲)
اصل داستان این بود که دختران انصار مدینه نزد حضرت عائشه صدیقه رضی الله عنها در روز عید سعید فطر بیت خوانی می کردند و بیت های مروج انصار را زمزمه می کردند. حضرت ابوبکر صدیق(رض) وارد خانه شد و این حالت را دید و آنان را از بیت خوانی منع کرد. آنگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم به ابوبکر فرمود که آنان را بگذار که با بیت خوانی شان اظهار فرحت و خوشی کنند که این روزهای عید ما مسلمانان است و آن جشن فرحت و خوشی است.
در حدیثی دیگر به روایت عقبه بن عامر رضی الله عنه می فرماید:
«یوم عرفۀ ویوم النحر وأیام التشریق عیدنا اهل الاسلام وهی أیام أکل وشرب؛ روز عرفه و روز قربانی و ایام تشریق، روزهای عید ما مسلمانان است و این روزها، روزهای خوردن و نوشیدن است». (ابوداود سیستانی، سنن أبی داود، ح ۲۴۱۹؛ محمد ترمذی، سنن الترمذی، ح ۷۷۳)
عید و جشن اسلامی ما جشن قومی، قبیلوی و گروهی نیست. جشن متعلق به امور دنیوی یا مربوط به شخص و فرد یا گروهی نیست؛ بلکه عید و جشن ما مربوط به عقیده و دین ماست. چنانکه عید سعید فطر پس از پایان رمضان و عبادت بزرگ و با عظمت روزه در نظر گرفته شده است و در کنار اینکه رمضان و جریان روزه مملو از برکت، معنویت و روحانیت است، روزها و شب های فداکاری و سرکوب نفس و طاعت و عبادت است، در پایان آن یک روز به عنوان جشن و روز فرحت و مسرت و شادی تعیین می گردد که برکات و معنویت بیشتر دارد و روز جائزه و انعام برای روزه داران است و آن هم توأم با عبادت و ادای دو رکعت نماز واجب عید است.
همچنین دهه¬ی ذی حجه، دهه‌ی پربار و دارای برکات و معنویات بزرگی است و در پایان آن روز دهم به عنوان روز جشن وشادی و اظهار مسرت و خوشی تعیین می گردد که نسبت به دیگر روزها دارای استحقاق بیشتر برکات و معنویات است.
همان گونه که جشن دیگر ملت ها نمایانگر عقاید، باورها و مناسب های ملی آن هاست، جشن مسلمانان نیز نمایانگر باورها و تصورات اسلامی آنهاست. جشن مسلمانان نمایانگر عقاید توحیدی و تصورات تاریخی آن هاست. به گونه‌ی مثال عید سعید فطر نمایانگر بزرگترین عبادت و روزه ماه مبارک رمضان است که یکی از پایه مهم و ارکان سترگ اسلام به شمار می رود. ماهی که روزه آن بر امت اسلامی فرض گردیده و بزرگ ترین کتاب خدای متعال به عنوان رهنمای بشریت و قانون زندگی آن ها در این ماه نزول یافته است. دهم ذی حجه نمایانگر روز تاریخی قربانی جگرگوشه‌ی بزرگترین پیامبران الهی حضرت ابراهیم خلیل است که با تسلیم و رضا در برابر دستور الهی، برجسته ترین وفاداری خود را اعلام کرد.
این عیدها، جشن سرور شادی، جشن خوشی و فرحت و جشن دوستی و محبت است، جشن پیوند و صله ارحام است، جشن خوردن ونوشیدن است؛ بنابراین، مسلمانان می توانند با تجلیل شان از این دو عید و جشن اسلامی، با بهترین شیوه، روح و پیام اسلام را برای جهانیان برسانند و به وجه احسن تفهیم نمایند؛ زیرا عید ما عید عبادت بندگی است؛ عید تکبیر، تهلیل و تبجیل الهی است؛ عید مبارک و سعید است؛ جشن فرحت و سرور است؛ جشن شادی و خوشی توأم با عبادت و بندگی است؛ جشن راحت و آسانی، اعتدال و به دور از سختی و تشدد هاست؛ از این جهت عید ما، تنها جشن پوشیدن وخوردن و اظهار سرور نیست؛ بلکه جشن زیادت طاعت و بندگی است.