افتادن به دامن امریکا و روس، ذلت است

افتادن به دامن امریکا، روس و دیگر کشورهای کفری و قدرت‌های مستکبر ذلت است و انسان را برای ابد از عرش عزت بر حضیض خفت و خواری می‌کشاند و گل عظمت آن را پامال و نابود می‌گرداند.

افغانستان که برای بیست سال توسط یک مشت وطنفروش بحیث پایگاه امریکا قرار داده شد و امریکا این سرزمین را به لانه‌ی جاسوسی و مرکز جنگ‌افروزی و سلطه‌طلبی خود ساخته بود؛ در حقیقت گل عزت و عظمت این سرزمین، پامال خوک ابرقدرت جهانی شده بود و تمام هست‌وبود و اختیارات این کشور هم در قبضه‌ی بیگانگان قرار داشت و همچنان ملت بیچاره افغانستان جز تباهی، بربادی و تحمل جنگ‌های خونین و بمباردمان‌های ویرانگر، روی خوشبختی را ندیدند و هر ازگاهی در ورطه‌ی جنگ و تباهی می‌افتادند و در دریای خون شنا می‌کردند.

امریکا که فرعون‌آسا نعره‌ی (اناربکم الاعلی) را زمزمه می‌کرد، با موسای عصر یعنی لشکر ایمان و آزادی مواجه شد و بالآخره در نیلِ خون غرق گردید و برای ابد در زباله‌دانی تاریخ، سقوط کرد.

بدبختانه بعضی‌ها حالا هم عزت خود را در غلامی و بردگی روس می‌بینند و می‌خواهند یک مشت مردم ساده‌لوح دیگر را بار دیگر به فروش برسانند و خواست آنان را در بدل یک مشت پول، پامال خوکِ آرمان‌های شوم و شیطانی بیگانگان سازند.

افغانستان از برکت خون شهدا و تلاش فداکاری مجاهدین امروز از لوث بیگانگان پاک گردیده است و قشون‌ سرخ و سیاه در این سرزمین به شکست تاریخی مواجه شده و با پیکر پاره پاره و استخوان شکسته ازین سرزمین شیران فرار کرده اند.

آنان دیگر هرگز به دعوت یک مشت وطنفروش، برگشت نخواهند کرد و تجاوز در افغانستان هم دیگر به نفع شان نخواهد بود.

چون آنان در میدان نبرد، زور و قوت این ملت مجاهد و کفرشکن را عملاً دیده اند و از تجاوز و تهاجم در افغانستان، تجارب تلخ و ناگواری دارند.

این قماش مردمی که باز هم خواب حضور بیگانگان یا حمایت آنان را می‌بینند، باید به روز و روزگار سیاه اوکراین متوجه شوند و از تباهی و بربادی آن کشور درس عبرت بگیرند.

قدرت‌های مستکبر اوکراین و زمامدارانش را فریب دادند و بالآخره آن سرزمین زیبا را به جهنم روی زمین مبدل کردند و این روال خونین و خطرناک، تا سال‌های سال درآنجا ادامه خواهد داشت.

دل‌بستن به لبخند دروغین امریکا و و عده های چرب روس و دیگر قدرت‌های ویرانگر، ساده لوحی بیش نیست و در آینده نیز جز اشک ندامت و گریه‌ی پشیمانی در پی نخواهد داشت.

بعد از شکست اشغالگران از افغانستان و دوباره چشم امید دوختن به‌آنان، ابلهی بیش نیست.

همین اشغالگران بودند که سر زمین مارا تکه‌وپارچه نمودند و مردم مارا علیه همدیگر بسیج نمودند و با بازی‌های مکارانه‌ی خویش، تمام هست‌وبود مارا به باد فنا دادند.

مسلمان کسی است که از یک سوراخ دوبار گزیده نمی‌شود.

آنانی‌که هنوز امید کمک و همکاری را از اشغالگران دارند و هر روز دروازه‌های آنان را دق‌الباب می‌کنند، گاهی با نماینده امریکا می‌بینند و گاهی هم دست طمع بسوی روس‌ها دراز می‌کنند، پیام ما برای شان این است که از این بیش خود را در چاه ذلت و بیچارگی نیندازید و بیایید در وطن خویش با آبرو و عزت زندگی کنید.

بهتر این است که همه در محور نظام اسلامی و شرعی جمع شویم و با اتحاد و همدلی این سرزمین را آباد کنیم و این ملک و ملت را به ترقی و تعالی برسانیم.

دیگر ❪عذر و زاری❫ در پیشگاه قدرت های مستکبر، دردی دوا نمی‌کند و کشتی شکسته را هم از گرداب مدهشِ نابودی، نجات داده نمی‌تواند.

پس بهتر است که به خداند دانا و تونا تسلیم شویم و به اراده‌ی پاک و عزم آهنین ملت مجاهد و قهرمان خود ارج بگذاریم و با این روند سالم خود و جامعه را از ورطه‌ی مشکلات و چالش‌ها بیرون آوریم.

زندگی در سایه‌ی لوای دین مقدس اسلام و شریعت درخشان محمدی (ص) زیبا و زیبنده است و این راه، راه نجات، عزت و عظمت جوامع انسانی می‌باشد.