ازمجاز تا به حقیقت

شاداب

بی‌گمان خلقت دنیا با تمام زیبایی هایش صنعت دست بلاکیف پروردگار است .

گرایش وشیفته گی به هر پدیده زیبا وسیله ونردبان رسیدن از دنیای مجاز به حقیقت است که به نحوی منزل مقصود را کوتاه ونزدیک میسازد اگر باچشم دل روی ویژگی ها وزیبایی های این خلقت پر رمز و راز تمکین نموده بنگریم پیوسته شاکر صنعتگر آن خواهیم گردید که آن ذات اقدس الهی است زیرا توانایی و زیبایی اوست که همه پدیده های دل انگیز را خلق ونقش بسته است. بیشترینه  دلبسته گی های دنیوی باعث وانگیزه رسیدن مردمان اهل دل به عالم حقیقت و دوری از وابسته گی های دنیوی گردیده است

چنانیکه  حضرت ابوالمعانی میگوید:

آخر  زفقر  بر  سر  دنیا  زدیم  پا

خلقی به جاه تکیه زد ومازدیم پا

عشقری رحمته الله علیه همچنان با آنکه از نیاکان بازرگان بودند ودنیایی از مکنت دنیوی برایش به ودیعه مانده بود برسر همه پشت پازد و راه حقیقت وحق پرستی را در پیش گرفت که دیوان شرح حالش میرساند مایه وانگیزه رسیدن وی به یکتا پرستی وحقیقت از مجاز شکل گرفت است.

که خود چه زیبا فرموده است.

زال دنیا را چه خوش گفت عشقری

یک طلاق و دو طلاق و سه طلاق

عشق کلمه دوستداشتنی که باتأسف در جامعه ما از مفهوم واقعی آن برداشت سوء ویا منفی صورت میگیرد به معنی احد پرستی ویکتا پرستی است جز عشق خدا هیچ حب ومحبتی درست وواقعی بوده نمیتواند   عشق واقعی همان عشقی است که انسان با خدا «ج» داشته باشد دلبسته گی به زیبایی های فریبنده ومقطعی که گذشت زمان رنگ وسروسامانش را برهم میزند درحقیقت عشق مجازی وسرابی بیش نیست پس شیفته زیبایی های مجازی دنیوی نباید گردید؛ چون مال ومکنت ، جاه و جلال وحسن وجمال همه وهمه فریبنده بوده پس بارع ونکوست قفای دنیای حقیقتی بود واز این عجوزه سرا و دار وندارش که همه فریباست دل برید.

حضرت مولانای بلخ در زمینه چه زیبا گفته است

مابرای چند روز در حبس دنیا آمدیم

ما کجا حبس از کجا مال که را دزدیده ایم