امارت اسلامی با بدی های بجا مانده از نظام گذشته مبارزه می‌کند
۲۸ می، روز جهانی مبارزه با گرسنگی است، روز که می‌تواند تداعی کننده رنج میلیون ها انسان این کره خاکی باشد که گرسنه می‌خوابند و روز ها در تکاپو دریافت لقمه نانی اند که حداقل زنده بمانند.
۲۸ می، روز جهانی مبارزه با گرسنگی است، روز که می‌تواند تداعی کننده رنج میلیون ها انسان این کره خاکی باشد که گرسنه می‌خوابند و روز ها در تکاپو دریافت لقمه نانی اند که حداقل زنده بمانند.
سازمان ملل متحد ۲۸ می را روز جهانی مبارزه با گرسنگی نامیده است، انتخاب ۲۸ می به عنوان روز جهانی مبارزه با گرسنگی تنها یک نام در تقویم بین المللی نیست، تداعی کننده رنج میلیون ها انسان در جهان است که شب ها گرسنه می‌خوابند و روز ها هم در تکاپوی دریافت لقمه نانی اند که حداقل زنده بمانند در حالی که گرسنگی تعریف اول فقر است.
حرف از گرسنگی در حالی به میان میآید که از این پدیده حرف های زیادی در افغانستان زده می‌شود و اوچا «هماهنگ کننده کمک های سازمان ملل» مدعی است که بیش از ۲۸ میلیون انسان در این کشور با گرسنگی و فقر مواجه اند و رنج افغانان بلند تراز رنج مردمان کشور های دیگر است .
افغانستان دچار مشکلات اقتصادی شدید است، مشکلات که دارد به بحران فقر تبدیل می‌شود و هزاران انسان درمانده در این کشور هر روز وهر شب گرسنگی را تجربه می‌کنند.
در این جای شک نیست که فقر وگرسنگی در افغانستان واقعیت های نمایان در جامعه ما است مگر این دوپدیده آنی وتصادفی وارد زندگی مردم و جامعه ما نشده است، عواملی وجود دارد که زندگی مردم ما را از این دو پدیده متاثر کرده است، این پدیده های ناهنجار امروز چالش اصلی در برابر امارت اسلامی است و حتی گفته می‌توانیم به عنوان یک حربه در برابر امارت اسلامی بکار می‌رود.
فقر وگرسنگی در افغانستان یک شبه ظاهر نشدند بل عامل وعواملی داشتند که تدریجی رشد کردند وحالا پا بر حلقوم مردم ما گذاشته اند.
فقر و گرسنگی قبل از تسلط دو باره امارت اسلامی، پدیده رنح دهنده در افغانستان بودند، نظام گذشته که بیشتر تصویری زشتی از فساد ونا برابری های دیگری اجتماعی را با خود داشت چنان وضعیت را خلق کرده بود که اداره ومدیریت آن از امکان بدور بود، همکاری امریکا با دلالان قدرت و نظارت ناکافی بر چشمه های عایداتی دولت آن وقت به رشد فساد در افغانستان انجامید وچنان تبعاتی داشت که نمی‌توان آن را در ظرف چند روز، چند ماه وچند سال حل کرد.
نتیجه سال‌های تجاوز، جنگ و منازعه زیر بنا ها را در کشور نابود کرد، نیروی بشری را کاهش داد، فرار سرمایه ها را بدنبال داشت، فساد را گسترش داد و فقر و گرسنگی را به میان آورد.
این ها نمایانگر آن است که امارت اسلامی یک اقتصاد متلاشی شده وبیمار را از نظام گذشته به ارث برده است، اقتصاد متلاشی شده از یک سو و توقف برنامه های امداد رسانی وتعلیق کلی پروژه های عمرانی و زیر بنایی از سوی جامعه جهانی وضعیت را دشوار نه، بل پیچیده کرد و امارت اسلامی را در یک آزمون دشوار حکومتداری قرار داد.
امارت اسلامی محکوم به آن است که با بدی های بجا مانده از نظام گذشته نه تنها مبارزه کند بل آن را اصلاح نماید و برای بهبود وعمران ها تلاش نماید.
امارت اسلامی از ناهنجاری اجتماعی چون فقر وگرسنگی آگاه است ومیکوشد با برنامه ریزی های متنوع به آن پاسخ گوید، برای به زانو در آوردن مشکلات چون فقر و گرسنگی سرمایه‌گذاری در پروژه‌های توسعه یی و پشتیبانی از تولیدات داخلی را راهکار خود انتخاب کرده است، راه اندازی پروژه‌های کلان اقتصادی، حمایت از صنایع کوچک و متوسط به منظور اشتغال‌زایی و همچنین توجه به زون‌های خاص اقتصادی و احیای تجارت و ترانزیت. مسایل محوری در بحث رونق اقتصادی اند.
امارت اسلامی با راه اندازی پروژه های کلان عمرانی چون کانال قوش تیپه، آغاز کار بند پاشدان هرات، آغاز کار بند خوش آباد در فراه، امضای چندین قرار داد خورد و بزرگ استخراج معادن با شرکت های داخلی وخارجی، آغاز کار ترمیم و بازسازی شاهراه نمیریک‹ کابل- قندهار› … نمونه های از دست بکار شدن برای ایجاد پروژه های زیر بنایی در کشور است که در کنار صد ها پروژه دیگرکوچک و نیمه کوچک اقتصادی روی دست گرفته شده است که زمینه ایجاد اشتغال و رونق اقتصادی را در پی دارد. در نهایت گرسنگی را از بین خواهد برد و فقر را هم تا حد قابل ملاحظه کاهش خواهد داد.
اگر امروز حرف از فقر و گرسنگی در افغانستان است در روی دیگر سکه نمادی از خوشبختی مردم افغانستان به چشم می‌خورد، افغانستان از لحاظ منابع مادی زیر زمینی، ذخایر کافی آب و زمین های حاصل خیز زراعتی یک کشور تعریف شده است، این صفات عالی برای امارت اسلامی پوشیده نیست بل فرصتی برای کار گیری برای رفاه عامه است که کار در این خصوص با ظرفیت های متفاوت آغاز شده است که نتیجه آن بازهم آسایش همگانی خواهد بود، در حالی که امریکا ومتحدان آن جمع دولت تحت الحمایه شان، در جریان بیست سال گذشته روی زیر بنا ها نه تنها کار نکردند وسرمایه گذاری صورت نگرفت بل کوشیده شد که افغانستان با داشته های وافر طبیعی همچنان گرسنه و احتیاج باقی بماند و با تأسف هنوز هم شماری از کشور ها و سازمان ها با همان دید به افغانستان نگاه می‌کنند و قصداً مانع ایجاد زیر بنا ها در افغانستان می‌شوند در حالی که امارت اسلامی در تقابل با چنین ایده و اندیشه است. باختر
