زیبایی های صوری ومعنایی شعر اقبال

قسمت نخست

شاداب

علامه داکتر اقبال پیام هایی که برای مسلمانان، در واقع برای تمام انسانیت برافروخت هشتاد سال پس از وی نیز ظلمت کده های اندیشه وافکار را میتواند پر از نور آزاد اندیشی وایمان سر شار از عقل ودانش بسازد.

از طرف دیگر در عموم جهان اندیشه ، چه در صحنه های دانشگاهی  وچه بیرون از آن مواجه با رکود وجمود تنگ نظری وکمبود تفاهم وگرفتاری نابرابری گردیده است.که در اشعار ونوشته های شاعر انعکاس یافته است، این میراث معنوی شاعر واندیشمند بزرگ باید به نسل امروز برسد ، به آنها الهام بخش باشدو راه های نو را برای آنها بگشاید.

در ضمن اینکه داکتر اقبال، درد آشنای تمام اقوام اسلامی وجهان بود، ملت افغان را به گونه ویژه عزیز می داشت و آرزو مند پیشرفت،ترقی وخوشحالی آن بود وافغانستان را به عنوان قلب آسیا می شناخت، این اشاره های بسیار لطیف وقدسی بود که پس از یک قرن وضع این منطقه وآسیا شاهد صداقت واین اشاره است که اگر آسیا پیکری است ، افغانستان دل آن  پیکر  که در آرامش آن آرامش وخوشحالی آسیا نهفته است.

اقبال نه تنها از دیدار گوشه وکنار آن دیار و از نواهای مطربان سرمدی این سرزمین ؛چون :علی هجویری غزنوی وخواجه هرات ، سنایی ومولانا ی بلخی و جامی خود را مشرف و مخمور ساخت، بل عطری از این جام های معرفت برکشید  ودر باره به شکل فلسفه ای تعلیمی وتربیتی به مردم افغانستان هدیه کرد که نوای باز گشت آن  میتواند  در دره وکوه و بیابانهای آن دیار شنیده شود.

شعرهایش نشان دهنده حس لطیف زیبایی شناسی است وعشق بامحیط طبیعی محسوس میباشد ،باوجود اینکه شعرهایش به زبان اردو است اما از لحاظ شیوه سخنوری ، توجه بیشتر وی به شاعران فارسی هند وسبک هندی است.

مجموعه ی اشعارش نشان دهنده این حقیقت است که اقبال از ابتدا تحت تاثیر ابوالمعانی بیدل بوده و از بحرذخایر معنوی وی بهره برده وبر پیام تازه خود درخشندگی  وزیبایی بخشیده است که زحمات افسر رهبین شاعر معاصر کشور در ترجمه اشعار اقبال از زبان اردو به زبان فارسی دری قابل تحسین و نگرش

است.

فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور

خود گری ، خود شکنی ،خود نگری پیداست

ادامه دارد