احمدشاه ابدالی
تمام امور کشور بستگی به اخلاص و صداقت دارد.
حکومتی که صداقت نداشته باشد، وطن آباد نمی‌شود و همچنان ملتی که در قبال کشور خود تعهد و صداقت نداشته باشد، نیز به نعمت آبادی، پیشرفت و رفاه نمی‌رسند.
متأسفانه در رژیم‌های گذشته و خصوصاً در دوره جمهوریت بدنام، اصلاً اخلاص و صداقت وجود نداشت و همه کار به فرمایش خارجی‌ها و امریکا انجام داده می‌شدند که نتیجه‌ی مثبت و ملموسی را هم در قبال نداشت.
چون حکومت، یک حکومت دست‌نشانده و مزدور بود و مردمی هم که درآن حکومت صاحب قدرت و سهم‌دار بودند، همه کسانی بودند که یک عمر از خون و مال ملت تغذیه شده بودند و برنامه‌ای برای ساخت‌وساز کشور و رفاه مردم نداشتند.
اصل ملت، خود را در آیینه‌ی حکومت نمی‌دید و تمام تصامیم به دست کسانی بود که مشوره از امریکایی‌ها و مشاورین خارجی شان می‌گرفتند و طبق میل، فرمایش و فرمان آنان کار می‌کردند.
ازاین جهت، باوجودی سرازیرشدن دنیای پول و امکانات، کشور به سوی قهقرا رفت، عقب‌ماندگی و دربه‌دری گریبان ملت را رها نکرد.
حالا که یک نظام اسلامی و ملی با امنیت سراسری به وجود آمده است، باید همه مخلصانه برای آبادی کشور خویش که خانه‌ی مشترک همه اقوام ساکن در کشور است، کار کنیم و برای پیشرفت و ترقی ملک و سرزمین خویش تلاش همه‌جانبه بورزیم.
اگرچه نظام کنونی با گذشت تقریباً سه سال، با امکانات اندک، کارهای بزرگ و زیادی را انجام داده است و پروژه‌های بزرگ ملی و انکشافی به راه افتادند که قابل تحسین و تقدیر است.
اما با آن‌هم باید تلاش گسترش پیدا کند و در عرصه‌ی آبادی و شکوفایی کشور گام‌های سازنده و ارزنده‌یی برداشته شود.
این امر، هم متعلق به حکومت است و هم مربوط به ملت و مردم می‌شود.
مسلّماً حکومت‌هایی که مورد حمایت مردم است و یا مردم در ساختن کشور سهم گرفته اند، واضح است که آن‌کشورها به اوج ترقی و تعالی رسیده اند و امروز در جهان طبل آقایی می‌زنند و مِن‌حیث قدرت‌های بزرگ جهانی تبارز کرده اند.اما در کشورهایی که ملت، خود را از کنار حکومت دور کرده اند، فاصله‌ای میان حکومت و ملت وجود داشته و حکومت‌ها هم به تنهایی راه خود را پیموده اند، سرانجام هیچ‌ترقی و پیش‌رفتی در این کشورها دیده نشده و بل‌که برعکس راه قهقرایی و سیر نزولی خود را پیموده اند.
بر ملت افغانستان، امروز لازم است که در کنار نظام اسلامی و ملی خود قرار بگیرند و برای آبادی، ترقی و انکشاف خاک و سرزمین خود تلاش بورزند، تا باشد این کشور مانند دیگر کشورها به نعمت آبادی و شکوفایی دست پیدا کند و گلوی این ملت نحیف و بیچاره از پنجه‌ی فقر، بیکاری و بدبختی خلاصی یابد.
در غیر آن، همان آش و همان کاسه خواهد بود و این کشور و ملت، روی بهبود وضعیت در هیج‌بخش را نخواهد دید.
به امیدی که مردم افغانستان با کمال اخلاص و صداقت برای آبادی کشور خود تلاش بورزند و در آبادانی آن سهیم شوند.
