پس منظر تاریخی کاکه گی وجوانمردی

فرهنگـ کاکه گی وعیاری در جامعه ما پیشینه درازی دارد، اما در مورد این فرهنگ برداشت ها به نحوی فرق میکند اینکه آیین ورسم کاکه گی چیست وچگونه درکجا رنگ و بو گرفته است بحثی است قابل مکث و تأمل ، ولایت تخار امروزی که در گزشته به نام تالقان یاد می شد ،مهد این فرهنگ واصول است که بعدها این فرهنگ پسندیده به ولایات دیگر کشور ؛ چون :کابل و قندهار مروج گرید وکاکه ها سر بلند نمودند.

قبل از اینکه روی جزئیات وزوایای کاکه ها وجوانمردان بپردازیم بهتر است مختصر از چیستی وچگونگی آیین عیاران بگوییم.

آنچه که عیاران را از دیگر افراد جامعه مجزا ومتمایز میگرداند خدمتگزاری به مردم وجان نثاری است انداز وشیوه لباس پوشیدن کاکه ها چنین است لباس های پاک ونفیس بابوت های پس قات ومردانه رفتار شان وپوشیدن دستمال گل سیب که در همان وقت بیشتر مروج بود از اینکه در وقت و زمان عیاران نیروی اجرایی کمتر ویا هم نبود اکثراً مسئولیت امنیتی ومشکلات مردم از طریق کاکه ها حل وفصل میگردید در حقیقت امر کاکه ها در منطقه خویش حیثیت حاکم و والی راA داشتند، دفاع از عزت وجان ومال مردم مسئولیت کاکه ها بود مقابل هر نوع مظالم ایستادگی مینمودند، رسید گی به خانواده های فقیر وبینوا ، شب زنده داری وپاسبانی منطقه از مکلفیت های کاکه ها بود.

کاکه ها در مقابل هرنوع تعدی ومظالم وتعرض آماده دفاع از منطقه وسرزمین خویش بودند

چنانچه در زمان تعرض چنگیز وچنگیزی ها کاکه ها در تالقان چنان مردانه وفرزانه رزمیدند که چپنگیز جهانخوار را بالشکریان اش به چالش کشیدند تا اینکه چنگیز مجبور شد یک لشکر خود را از ایران به تالقان طلب کند، با شب خون های عیاران لشکریان چنگیز زیاد از بین رفتند .

در شهر کابل تا آغاز حکومت ظاهر شاه عیاران وکاکه ها وجود داشتند در ده افغانان ، باغ قاضی و شهر کهنه به نام های کاکه تیغون ،باقی سمندر  ،غنی نصواری و…

در ولایت قندهار نیز رسم وآیین کاکه گی وجود داشت که تا کنون این آیین در تار وپود جوانان قندهاری عجین گردیده است.

مناعت وجوانمردی در نهایت امر از خود گزری وجان فدایی است برای وطن و مردم ، بد بختانه استند عده یی از جوانان که از فرهنگ عیاری وجوانمردی برداشت سوء وغلط دارند.

زدن ، کشتن ، بستن و خود محوری را جوانمردی وکاکه گی میپندارند در حالیکه خدمتگزاری و دفاع از حقوق نا توانان اصول و شیرازه عیاران است.

اکنون نیز بر جوانان ماست که از روی علم وهنر وزور بازوی خویش در خدمت مردم خویش قرار بگیرند.