همسایه‌ها باید به آزار و اذیت مهاجرین، پایان دهند!

مردم افغانستان با کودتای رژیم کمونیستی و سقوط حکومت محمدادودخان، به چالش‌های بی‌شماری مواجه شدند و با مشکلات عجیب و غریبی دست‌وپنجه نرم کردند.

یکی از این مشکلات و چالش‌ها، مهاجرت و زندگی در دیار غربت است که هنوز این مردم بیچاره را رنج میدهد و زندگی شان را تلخ گردانده است.

اما تلخ‌تر ازآن، مزاحمت و آزار و اذیت کشورهای همسایه، خصوصاً پاکستان و ایران است که همه‌روزه گریبان‌گیر مهاجرین افغان می‌شود و با گذشت هرلحظه وضع و روزگار مهاجرین را وخیم‌تر و سیاه‌تر می‌سازد.

شماری از مردم افغانستان نزدیک به پنج دهه می‌شود که به اثر جنگ‌های تحمیلی و تجاوز و اشغال قدرت‌های شرقی و غربی، مجبور به ترک وطن خویش شده اند و در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند.

شماری از بیجاشدگان، توانستند خود را به قاره‌ها و کشورهای دورتر برسانند و تا حدی زندگی کم‌جنجال‌تری داشته باشند.

اما جمع کثیری این مهاجران؛ نسبت نبود امکانات، نتوانستند به قاره های دور و کشورهای دورتر خود را برسانند که از چنگال آزاردهنده‌ی جنجال‌های مهاجرت رهایی یابند.

آنان با دنیای مشکلات در کمپ‌های مهاجرین در پاکستان و کمپ‌های آواره‌گان در ایران، مستقر شدند و زندگی بخور و نمیر و پر از مشکلات خویش را ادامه دادند.

برخی از مهاجرین توانستند در این دو کشور هم به خود سرپناه بسازند و حتی به ساختن خانه و دکان و غیره پرداختند.

ازاین‌که در افغانستان در چهل و چند سال گذشته زمینه‌ی برگشت مساعد نبود، آنان در این دو کشور باوجود مشکلات مهاجرت، لیکن در یک فضای نسبتاً امن زندگی می‌کردند.

اما، حالا این دوکشور بدون درنظرداشت مشکلات افغانستان و روزگار این ملت، به اخراج مهاجران افغان، مبادرت می‌ورزند و آنان را با توهین و تحقیر از کشور خود بیرون می‌کنند.

ملت افغانستان می‌خواهند که همسایه‌ها باید نزاکت‌های همسایگی را رعایت کنند و از مدارا و مروت کار بگیرند.

چون مهاجرت و آوارگی خود بار گرانی‌ست که به شانه‌های ملت نحیف افغانستان افتاده و قامت این ملت بیچاره را خمیده است، اما جفا و توهین و اخراج آنان سنگین‌تر از بار مهاجرت است که باید همسایه‌گان ما آن را خود درک کنند و به این روند نادرست نقطه‌ی پایان بگذارند.