مشوره را به معنی صلاح اندیشی درباره یک موضوع می‌دانند و مشوره به معنی باهم مشورت کردن به کار می‌رود. بطور کلی مشوره در فرهنگ های علوم رفتاری به این ترتیب تعریف شده است:
بحث و بررسی عمیق مشکلاتی که فرد با آنها مواجه است. معمولاً فرد پس از گفتگو درباره مشکلاتش با مشاور ، به راه حلی دست می‌یابد. مشکل فرد نیز ممکن است در زمینه‌های مختلف باشد. وقتی صحبت از مشوره می‌شود، اولین چیزی که به نظر می‌رسد این است که شخص مشکل یا مسئله‌ای دارد و درباره آن با کسی که بیشتر می‌داند صحبت می‌کند تا مشکلش حل شود.
گاهی سوالی پیش می آید که آیا ضرور است که با فرزند هم مشور صورت گیرد؟
ممکن است به ذهن برسد که مگر فرزند می‌تواند در مقام مشاور قرار گیرد؟ یا مگر فرزند می‌تواند کمک کند تا مشکل ما حل شود؟ اصلاً ببینیم مشکل یا مسئله یعنی چه و بعد درباره این پرسش ها گفتگو کنیم. مشکل یا مسئله به هر وضع پیچیده حقیقی یا ساختگی می‌گویند که حل آن مستلزم فعالیت فکری است. بنابراین حالا می‌توانیم به این پرسش که « آیا می‌شود با فرزند مشوره کرد؟» بهتر پاسخ بگوییم.
والدین معمولاً در برابر مشکلاتی قرار می‌گیرند که به طور حقیقی و واقعی ، یا به صورت ساختگی و بنا به مصلحت می‌تواند از طریق مشوره با فرزند حل شود و این مشوره علاوه بر حل مشکل ، فایده‌های دیگری را نیز در بردارد. والدین ، مربیان و همه کسانی که به نوعی با کودک و نوجوان سروکار دارند، برای کار و زندگی و رابطه با کودک یا نوجوان به اموری برمی‌خورند که نیاز به تصمیم‌گیری دارد. طبیعی است که بزرگان اگر به نقش و اهمیت مشوره یا کوچک‌ترها پی نبرده باشند، می‌توانند به راحتی برای آنها تصمیم بگیرند.
اما آیا همیشه این تصمیم‌گیری‌ها بهترین و درست‌ترین تصمیم ها است؟ و حتی اگر چنین باشد ، آیا این حرکت ، اعتماد به نفس و رشد شخصیت فرزند را دچار اختلال نمی‌کند؟ یعنی آیا فرزند به جایی نمی‌رسد که احساس کند هیچ نقشی در زندگی خود ندارد و دیگران برای او تصمیم می‌گیرند؟ پس والدین و بزرگان باید بدانند که مشوره با فرزند را جدی بگیرند و آن را عامل مهمی در رشد شخصیت او بدانند.
در اینجا نکات مهم را در مورد مشوره با کودک یاد آور می شویم
که :مشوره باید با توجه به سن فرزند ، میزان تجربه و اطلاعات او صورت گیرد. یعنی اموری که مربوط به او نیست و یا او اطلاعات لازم را برای اظهار نظر درباره‌اش ندارد، با او در میان نگذارید.
در اصولی که به آن باور دارید و نمی‌توانید تغییری در عقیده خود بدهید مشوره نکنید.
خود را آماده پذیرش نظر فرزندتان بکنید. پس به جای نظرخواهی بطور مطلق ، او را در برابر دو امر مساوی قرار دهید تا یکی را انتخاب کند. مثلاً نپرسید «به نظر تو در تعطیلات چه کار کنیم؟» بلکه دو کار را که می‌توانید در رخصتی ها انجام دهید مطرح کنید و از او بخواهید یکی را انتخاب کند.
در مشوره با فرزند به او کمک کنید تا یاد بگیرد جوانب مختلف یک موضوع را بسنجد بعد تصمیم بگیرد.
به فرزندتان کمک کنید تا درک کند که نظر مشورتی دادن به منزله نظر نهایی نیست.
کوهکن
