فضیلت روزه روزه، بندگی واقعی خدا
روزه در حقیقت عبودیت و بندگی واقعی برای خدای متعال است، بندگی درنهایت اخلاص، به‌دور از هرگونه ریا،نمود و نمایش، همان‌گونه که خدای متعال از بندگانش بندگی می‌خواهد که می‌فرماید:
قسمت هجدهم
حبیبی صالحی
فضیلت بیستم:
روزه در حقیقت عبودیت و بندگی واقعی برای خدای متعال است، بندگی درنهایت اخلاص، به‌دور از هرگونه ریا،نمود و نمایش، همان‌گونه که خدای متعال از بندگانش بندگی می‌خواهد که می‌فرماید:
وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفاءَ وَ يُقيمُوا الصَّلاةَ وَ يُؤْتُوا الزَّكاةَ وَ ذلِكَ دينُ الْقَيِّمَة؛ ترجمه «درحالى‌که دستور داده نشده‌اند جز این‌که ایشان خدای عزوجل را مخلصانه و حقّگرايانه بپرستند و تنها شريعت او را آئين (خود) بدانند و نماز را چنان‌که بايد بخوانند و زكات را (به تمام و كمال) بپردازند. آیین راستين و ارزشمند اين است و بس.»[بینه: 5]
به‌ویژه هنگامی که از عبودیت نفس، خواهشات و از بندگی بطن، فرج و شهوت، پشت کرده است، این‌گونه عبودیت در فضای ایمان کامل انجام می‌شود، چون مؤمن کامل کسی است که همه خواهشات و هوای نفس خویش را تابع دین می‌گرداند، پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم فرموده‌اند:
لا يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يَكُونَ هَوَاهُ تَبَعًا لِمَا جِئْتُ بِهِ؛ ترجمه: تا هنگامی که خواهشات شما تابع شریعت آورده‌ی من نباشد، مؤمن شمرده نمی‌شوید. (حسین بغوی، شرح السنة، ج 1 ص 213)
ازاین‌جهت است که در حدیث قدسی خدای متعال از عبودیت خالصانه‌ی بنده اظهار رضایت و خوشی می‌کند، حضرت ابوهریره رضی‌الله‌عنه از پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم در این مورد چنین روایت می‌کند:
كُلُّ حَسَنَةٍ يَعْمَلُهَا ابْنُ آدَمَ تُضَاعَفُ عَشْرًا، إِلَى سَبْعِ مِائَةِ ضِعْفٍ، إِلَّا الصِّيَامَ، فَهُوَ لِي، وَأَنَا أَجْزِي بِهِ، يَدَعُ شَهْوَتَهُ مِنْ أَجْلِي، وَيَدَعُ طَعَامَهُ مِنْ أَجْلِي؛ ترجمه: هر حسنه و نیکی که آدمی انجام می‌دهد ده تا هفت‌صد برابر اجر و پاداش می‌گیرد، به‌جز روزه که تنها برای من انجام داده‌شده و من پاداش آن را می‌دهم؛ چون او شهوتش را به خاطر من رها کرده و غذایش را به خاطر من رها کرده است. (احمد بن حنبل، المسند، ج 13 ص 49)
در روایت دیگری نیز آمده است:
يَتْرُكُ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ وَشَهْوَتَهُ مِنْ أَجْلِي الصِّيَامُ لِي، وَأَنَا أَجْزِي بِهِ؛ غذا و نوشیدنی و شهوتش را به خاطر من ترک می‌کند و روزه تنها برای من است و من خودم پاداش آن را می‌دهم. (صهیب عبدالجبار، المسند الموضوعي الجامع للكتب العشرة، ج 5 ص 352)
خدایا! این روزه‌داران خالص برای تو روزه می‌گیرند.
پروردگارا! همان‌طوری که در نظر داری، برایشان پاداش عطا فرما! البته پاداش بی‌پایان، چون این شایسته لطف تو است.
