راه های بیرون رفت از رنج بیکاری

هرچند در افغانستان نرخ بیکاری بسیار بلند است و همین گونه، گراف فقر نیز رو به صعود است، در صورتی که نهاد های مسئول برنامه های اشتغالزایی را روی دست گیرند، می توانند در کاهش آن موفق گردند. یکی از راه های مبارزه با فقر و بیکاری همانا بکار انداختن فابریکات تولیدی که در گذشته ها فعال بوده اند و هزاران تن در آن کار می کردند مثل، فابریکات تولیدی سمنت جبل السراج، سمنت غوری، روغن سپین غر، نساجی گلبهارو… نام برد.

فعال سازی فابریکاتی که در گذشته در نقاط مختلف کشور فعال بودند و تولیدات داشتند، می تواند زمینه کار را برای بسیاری از باشندگان این سرزمین فراهم سازد، به این ترتیب نرخ بیکاری و گراف فقر نیز   کاهش خواهد یافت.

از این گذشته، بکار گیری از زمین های بایر برای تولید محصولات زراعتی و آبیاری آنها برای حاصل خیزی آن

می تواند زمینه کار را برای بسیاری از افراد در نقاط مختلف کشور فراهم سازد. در صورتی که آبهای سطحی و جاری به خوبی مدیریت شود و از این آبها در آبیاری زمین های زراعتی استفاده گردد می تواند زمینه کار را برای بسیاری از افراد در نقاط مختلف کشور فراهم سازد. باوجود این که، شرکت های خصوصی در بخش های زراعت، باغ داری و دام داری فعال اند و کما کان به کار خود ادامه می دهند، اما فعالیت چند تا شرکت

نمی تواند زمینه کار را برای همه افراد مساعد سازد و در کاهش نرخ بیکاری و پایین آوردن گراف فقر مؤثر تمام شود. پس نیاز است که نهاد های دولتی نیز برنامه هایی را برای کاهش نرخ بیکاری و پایین آمدن گراف فقر روی دست گیرند. بنابراین، نهاد های دولتی و نهاد های خصوصی هردو در کنارهم قرار گیرند و برنامه های مشترکی را به هدف کاهش فقر و بیکاری در کشور راه اندازی نمایند تا بتوانند زمینه کار را برای باشندگان مناطق مختلف کشور فراهم سازند.

آگاهان امور براین باور اند درصورتی که، نهاد های دولتی و سکتورخصوصی برای کاهش فقر و بیکاری برنامه هایی را روی دست گیرند می توانند در  ریشه کن کردن فقر و بیکاری مؤفق گردند.  پس برای این که بتوان افراد بیشتری را بکار گماشت نیاز است که، شرکت ها، فابریکات و تصدی های دولتی دوباره فعال گردند و بکار انداخته شوند، در این صورت است که، می توان افراد بیشتری را بکار گماشت. این نیاز به زمان  و روی دست گرفتن برنامه ها و راهکارهای سازنده از سوی نهادهای مسئول دارد.

از جانب دیگر، طوری که دیده می شود، بسیاری از افرادی که در رشته های زراعت تخصص دارند باید تلاش صورت گیرد تا آنها  در بخش زراعت بکار گماشته شوند و این افراد بتوانند بگونه ای بهتر هرنوع گیاهی و نباتی را در وقت معین آن کشت کنند و حاصل بهتری بردارند. همین گونه، حضور این افراد درهنگام کشت و کار در کنار دهاقین در مناطق مختلف می تواند به دهاقین کمک کند تا آنها از مشوره های آنها استفاده نموده و در نتیجه دهاقین خواهند توانست  حاصل خوبی از زمین های خود بردارند. اما با تأسف باید گفت در افغانستان تا حال هیچ گاهی به این نکته توجه نشده است، به افراد مسلکی و با تجربه تا اکنون اجازه داده نشده است که به خوبی بتوانند طرح ها و برنامه های سازنده خود را به هدف بهبود شرایط بهتر زندگی در این کشور ارائه کرده و آن را عملی سازند. همین گونه، ما در سایر بخش ها افراد مسلکی و تحصیل کرده داریم از آنها نیز آن طوری که باید در بخش های تخصصی از آنها کار گرفته شود، تا اکنون نشده است، از داشته ها و اندوخته های آنها استفاده نشده است، این باعث گردیده است هیچ گونه کار زیربنایی که بتواند یک آینده روشنی را برای باشندگان این سرزمین ترسیم کند، صورت نگرفته است.

این بی برنامه گی ها سبب گردیده است که کم و کاستی های زیادی در بخش های سکتوری دیده شود و میزان تولیدات داخلی نیز چندان افزایش نداشته است، بل دیده می شود ما در همه عرصه ها نیاز به این داریم تا ضروریات خویش را از کشورهای دیگر وارد کنیم. حتا ما تاهنوز نتوانستیم در بخش تولید محصولات زراعتی به خود کفایی دست یابیم و دلیل آن هم این است که تا هنوز سیستم زراعت در کشور مکانیزه نشده است و به گونه سنتی به پیش می رود. پس نیاز است که به هدف برداشت محصول بهتر، روی مکانیزه کردن سیستم زراعت کشور کار صورت گیرد. با وجود این که ما آب فراوان داریم ولی تا حال نتوانستیم از آن در تولید انرژی کار گیریم، برای این که بتوانیم انرژی مورد ضرورت خود را تأمین نمائیم، انرژی را از کشورهای همسایه وارد می کنیم، گاه  و ناگاهی نیز در این راستا به مشکل مواجه هستیم.

از جانب دیگر، با انرژی وارداتی امکان آن کمتر وجود دارد که کارخانه های تولیدی بتوانند انرژی مورد نیاز خود را بگونه دوامدار تأمین نمایند، این باعث گردیده است که گاهی سکتگی در کار کارخانه های تولیدی بوجود آید. بنابراین، نیاز است که روی احداث بندهای برق کار صورت گیرد تا بتوانیم در بخش تولید انرژی به خود کفایی دست یابیم. از این رو، گفته می توانیم افغانستان زمانی می تواند به رشد و توسعۀ اقتصادی دست یابد که ابتدا آبهای جاری که در این کشور روان است و بیهوده از مرزهای این کشور خارج شده و به هدر میرود، آن را مهار سازیم ،در این صورت است که، ما خواهیم توانست به توسعه و رشد اقتصادی دست یابیم . همین گونه ، تازمانی که منابع طبیعی این کشور به گونه فنی و تخصصی استخراج ، استحصال و پروسس نگردد و در سکتور صنایع تولید داخلی از مواد خام آن استفاده نگردد ، امکان گردش سرمایه در این کشور ناممکن خواهد بود . بنابراین ، لازم است که کارگذاران امور در این مورد توجه نموده و تلاش نمایند که در گام نخست آب های جاری را مهار نموده از آن در تولید انرژی و آبیاری زمین های زراعتی استفاده نمایند و از طرف دیگر ، تلاش صورت گیرد که ذخایر نفت ، گاز و دیگر معادن کشور بشکل فنی استخراج گردد واز مواد خام این معادن در بخش تولید صنایع داخلی استفاده گردد تا این که زمینه برای گردش سرمایه در داخل کشور مساعد گردد و ما بتوانیم به خود کفایی دست یابیم.

باخرد