وزارت کار و امور اجتماعی، روز (یک‌شنبه، ۲۰ حوت) در برنامه‌ای در کابل به ۵۰۹ فردی که دوره‌ی ترک اعتیاد را سپری کرده و در بخش‌های فنی و حرفه‌ای آموزش دیده اند، سند فراغت توزیع کرد.
محمد زاهد، معین کار وزارت کار و امور اجتماعی، می‌گوید که اکنون نزدیک به ۲۰ هزار فرد معتاد به مصرف مواد مخدر در ۵۲ مرکز در سراسر افغانستان، سرگرم فراگیری آموزش‌های فنی و حرفه‌ای اند. او می‌افزاید: «ما در سراسر افغانستان ۵۲ مرکز داریم که در حال حاضر شاگردان که در آن‌ها مصروف فراگیری مهارت‌های فنی اند تقریباً تعداد شان به بیست‌هزار تن می‌رسد.»
مسئولان وزارت کار و امور اجتماعی، درمان و رسیدگی به افراد معتاد به مصرف مواد مخدر را مشکل جدی می‌دانند و از جامعه‌ی جهانی و نهادهای کمک رسان می‌خواهند که در بخش تداوی و ایجاد زمینه‌ی آموزش به این افراد، با حکومت سرپرست افغانستان هم‌کاری کنند.
دین‌محمد حق‌بین، معین مالی و اداری وزارت کار و امور اجتماعی، می‌گوید: «نهاد‌ها و مؤسسه‌های خارجی باید به مرکزهایی که در بخش آموزش‌های حرفه‌ای کار می‌کنند توجه‌ی خاص داشته باشد؛ اکنون در افغانستان ۱۱۰ مرکز وجود دارد که امارت اسلامی از ۵۰ مرکز حمایت می‌کند و باقی از سوی مؤسسه‌ها حمایت می‌شود.»
در سوی دیگر، شماری از افراد معتاد به مصرف مواد مخدر که دوره‌ی ترک اعتیاد را سپری کردند از دست‌رسی نداشتن به خدمات صحی در مرکزهای تداوی و نبود سهولت در مرکزهای آموزشی شکایت دارند.
عبدالحکیم که پس از ۲۰ سال اعتیاد به مصرف مواد مخدر هشت ماه پیش به یکی از مرکزهای تداوی ترک اعیتاد آورده شده و اکنون بیک‌دوزی را فرا گرفته است، می‌گوید: «اگر مواد مخدر در بیرون پیدا شود ما را دو سال هم این جا نگه‌داری کند فایده ندارد؛ اگر مواد را از بازار جمع کند ما صحت‌یاب می‌شویم و دیگر به مصرف مواد مخدر رو نمی‌آوریم؛ این جا مشکلات زیاد است؛ حمام درست وجود ندارد و کالای پاک نیست.»
اعضای خانواده‌های افراد معتاد به مصرف مواد مخدر، نیز از حکومت می‌خواهند که برای پیش‌گیری از اعتیاد جوانان و رو‌آوردن دوباره‌ی افرادی که دوره‌ی ترک اعتیاد را سپری کرده اند به مصرف این مواد، منبع تولید و فروش مواد مخدر را از بین ببرند.
غلام، باشنده‌ی شهر کابل که پسرش هشت سال پیش به مصرف مواد مخدر معتاد شده است، می‌گوید پسرش چندین بار زیر تداوی قرار گرفته؛ اما دست‌رسی آسان به مواد مخدر او را دو باره به مصرف آن معتاد کرده است. «هیچ شفاخانه شخصی نماند که پسرم را نبرده باشم؛ در هر شفاخانه یک یا دو ماه تداوی می‌شود؛ وقتی از آنجا خارج می‌شود در بیرون افراد معتاد و مواد وجود دارد با زهم به مواد رو می‌آورد.»
