از ویژگی های گفتاری در برابر یکدیگرکاربگیریم

برای هرفرد مسلمان، مؤمن و باخدا چی پیر باشد یا جوان،  مرد باشد یا زن، از دیدگاه انسانی  و موقف انسانیت و موازین ایمانی، درهرمقام و جایگاهی که منزلت دارد بر او لازم وضروری و وجیبهء ایمانیش است که درالفاظ گفتاری، کرداری و نوشتاری، عدالت  و انصاف را کاملاً مراعات نموده و اصل صداقت و ایمانداری، برابری و عدلِ درعمل، فعالیتها و حرکات زبان و قلم را همیشه ملحوظ نظر و عمل خویش قراردهند. و دربرابر هرکس بدون تبعیض و کدورتی ایفای مسؤلیت نموده، تا حقیقت ها تحریف نشود و شخصیت ها مورد اهانتِ گویشی و یا نوشتاری درنیایند و درهرموقع و هرمورد، در اظهار سخن وتبادل افکار در نزد این و آن، توشه و سوغات متکلمان، بدگویی، کمزنی و شیطنت برادر مسلمانش نباشد.

زیرا زشت ترین عمل، غیبت، اتهام بستن وشکایت بی موردِ برخی افرادیست که در حق برادرش نسبت عداوت واختلاف نظریه یی که دارد، متحمل می شود واین کار شیوهء قبیح و شنیع، مصؤنیت اجتماعی و فردی را به مخاطره در میاورد، پس لازم است که از اعتدال سخن و عدالت  نگارشی، گویشی و معادلات راستین دربیان حقیقت ها، با انصاف و کمال صداقت عمل کنیم.

پیام، کلام و حرف ما مبتنی بر موازین وظابطه های واقعیت، استوار وبر اصل عدالت، برازندگی وبرابری، اخوت اسلامی و تقوای ذاتی، روحیهٔ پرهیزگاری متمرکز واز دورویی، خلاف ورزی وبدبینی ها جداً دوری گزینیم و پیام حقیقی را به تمام اشخاص حقیقی و حکمی بازگونماییم واز ویژگی های عدالت گفتاری و تقوای زبان در برابر هرکه باشد ولوبه عنوان دشمن اصالتِ انصاف، عدل وانسانیت را درپرتو نور ایمان و یقین مرعی العمل قراردهیم، تا شیرازهٔ حیات اجتماعی وسیاسی از هم نسگلد وپدیدهٔ شوم دسیسه سازی، کراهت پسندی وکم نگری ها، از فضای محیط، از ریشه بخشکد و فضای سالم اجتماع و  وضعیت زیست باهمی، باگلواژه های مهرورزی، صمیمیت، درکشتزار جوامع ریشه و جوانه زده، شگوفه ها بار بیاورد تا خوش بختیها زمینه ساز شود.

در حقیقیت هرخردمند مومنی را مستلزم است که عدالت رادر اثنای ابرازسخن رعایت کند تا پیام و حقیقت ها درمتن جامعهٔ انسانی،  زمینه انقلاب حیات سعادت بخش را در هر جا به نحوی شائسته مساعد و فراهم بسازد، و نهال پرثمر وضعیت زندگی اجتماعی را با باران رحمت سیراب و برمزرعهٔ امید  و مرحمت سایه افگند. همیشه زبان را به خیرگویی عادت دهیم، جز خیروفضیلت رحم و ترنم زبان حرفی ناحق و مذموم نباشد و مروت، ومصلحت عامه، ملاک عمل انسان مومن بوده باشد.

در واقع عدالت و انصاف تهداب جامعه سالم و با سعادت را تشکیل می دهد و بدون این مولفه ها جامعه مسیر درستی را در پیش نخواهد داشت و منحرف خواهد شد.

تقوا ملاک حسنات است، درهر بخش باید رعایت و مورداستفاده درآید زیرا ابعاد زندگی برعدالت و برابری استوار و قوام می پذیرد.

به همین منظور ازبزرگان توقع می رود تا درحین اجرای عمل، عدالت را  درنظر داشته، برمبنای واقعیت ها ازبی عدالتی دوری جویند.

تقوای درست را در امر برخورد با عوامل وابزارهای سیاسی و اجتماعی،  در نظر گرفته، بر استحکام پایه های نظام اسلامی ار هیچ گونه سعی و تلاشی دریغ نورزند تا نظام فردی و جمعی، شیرازهٔ محکم و مستدام را بخود گیرد.

تا ارزش ها مبتنی بر تقویت پرهیزگاری در کلیه ابعاد حیات شهروندان، موجب سعادت وعزت اجتماعی و زمینه های رشد و تقویت مراحل بهترهمزیستی، وانکشاف متوازن ملی را فراهم و زندگی را بر تمام شهروندان بدون تبعیض رقم زنند و بدبختی ها نقاط پایانی پیدا کند تا باشد وضعیت بهتردرسطح کل به همه گان میسر گردد.