گشایش مجمع عمومی سازمان ملل؛ این سازمان باید با واقعیت‌ها در افغانستان آشتی کند

مجمع عمومی سازمان ملل  دیروز درحالی گشایش خواهد یافت که جهان ناهنجاری های زیادی را شاهد است و این سازمان کار های زیادی دارد که باید انجام دهد.

مبصر آژانس باختر مینگارد؛ هفتاد و هشتمین دور مجمع عمومی سازمان ملل درشهر نیویارک و با شرکت  نمایندگان عالی رتبه بیش از ۱۹۰ کشور جهان آغاز خواهد شد، این در حالی است که وضعیت جهانی آشفته است، نظم جهانی که سازمان ملل مامور تامین آن است بر هم خورده، چالش های زیادی فرا راه همکاری های جهانی وجود دارد، در چنین یک وضعیت نابرابر، سازمان ملل، کار های خانگی زیادی برای انجام دادن دارد که باید به آن برسد.

سازمان ملل متحد بزرگ‌ترین، معروف‌ترین و قدرتمندترین سازمان بین‌الدولتی در جهان است. اعضای این سازمان تقریباً شامل همه کشورهای مستقلی می‌شود که از نظر قوانین بین‌المللی به رسمیت شناخته شده‌اند، منشور این سازمان بر متساوی الحقوق بودن اعضای آن تاکید دارد.

این سازمان که بعد از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ ایجاد شد، ماموریت بر نظم جهانی دارد، ثبات جهانی را حفظ کند و از وقوع حوادث اسفبار مانند جنگ جهانی دوم جلوگیری کند، مسایل حقوق بشری را در کشور ها دنبال کند و در کل برخورد منصفانه، غیر جانبدارانه، سریع با آن اتفاقات داشته باشد که منشور آن سازمان اجازه رسیدگی به آن را داده است.

مگر قسمیکه معلوم است سازمان ملل نتوانسته است در انجام ماموریت خود موفق باشد، دلیل این است که ساختار  سازمان ملل با مشکلات زیادی همراه است و این برای بسیاری از کشور های عضو پذیرفتنی نیست.

کلانترین معضل در ساختار سازمان ملل، شورای امنیت است که انجام هر فیصله آن متأثر از تصامیم  پنج عضو دایم آن شورا است و این باعث شده است که یا سازمان ملل درست تصمیم نگیرد و یا در اتخاذ تصامیم متأثر از سلیقه پنج عضوی دایم باشد.

در سالیان اخیر تقاضای اصلاحات در سازمان ملل شدت گرفته‌است، عده‌ای خواستار ایفای نقش جدی و مؤثرتر آن سازمان امور جهانی شده‌اند. عده‌ای معتقدند که کار سازمان باید به کمک‌های بشر دوستانه محدود شود و عده زیادی خواستار عضویت در شورای امنیت و تغییر موقعیت راهبردی  آن شده‌اند «یعنی اضافه شدن اعضایی از افریقا، امریکای جنوبی و آسیا»

کشور های قدرتمند مانند هند، جاپان، آلمان، برازیل، افریقای جنوبی که کشور های اثر گذار در تعاملات جهانی و شکل گیری اقتصاد بین المللی اند از این که  در شورای امنیت نیستند حرف ها و ایراد های خود را دارند.

از طرف دیگر حق ویتو برای پنج عضو دایمی باعث شده است که این سازمان در حالاتی، ابزاری مورد استفاده قرار گیرد، تحریم های این نظام علیه ایران، کوریای شمالی، افغانستان و… اجرا شد مگر هیچگاه قطعنامه های این سازمان در برابر اسرائیل و کشور های خود کامه دیگر عملی نشد و این خود عاملی است که باعث شده است بی باوری ها در برابر این سازمان جهانی شکل گیرد.

امروز بسیاری از کشورها در آتش جنگ نیابتی و رقابت های نظامی و اقتصادی قدرت های کلان میسوزند مگر سازمان ملل تنها با صدور بیانیه و قطعنامه اکتفا میکند، مسله نقض حقوق بشر و مسایلی چون افراط گرایی حاد ترین مشکل در دنیا  است، مسلمانان در اروپا و امریکا دچار خشونت های زیادی از سوی حلقه های افراطی اند، مگر بشمول امارت اسلامی در افغانستان شماری مشخص و سنجیده شده کشور ها عامل نقض حقوق بشر و یا هم جریان های افراطی معرفی میشوند.

کشور هایی که ادعا دارند بلند ترین مصارف سازمان ملل را میدهند، این سازمان را هنرمندانه برای منافع خود هم بکار میبرند. در وجود چنین نا ملایمت ها بعید است که تأمین نظم جهانی را از سازمان ملل توقع داشت.

سازمان ملل اگر میخواهد تاثیر گذار باقی بماند، لازم است درایت و استقلالیت بیشتر پیدا کند، اصلاحات ساختاری آن حتمی است تا دید باز تر نسبت به قضایا داشته باشد  و موثر تر عمل کند.

مشخصاً در باره برخورد این سازمان با افغانستان باید گفت: سازمان ملل باید با واقعیت ها در افغانستان آشتی کند، بپذیرد که در اینجا یک حکومت مرکزی شکل گرفته است، عوامل ناامنی و بی ثباتی از میان رفته است، امارت اسلامی تعریف حقوقی خود را دارد نباید بیش از این برای انزوای افغانستان کار شود و نباید حق افغانستان در این سازمان جهانی نادیده گرفته شود، به افغانستان و اراده مردم آن و جایگاه این کشور در این سازمان ملل احترام گذاشته شود،تلاش برای  انزوای بین‌المللی امارت اسلامی باعث شده است که شرایط انسانی در افغانستان  پر چالش باقی بماند، سازمان ملل و افغانستان به تعامل با یگدیگر نیاز دارند که باید به آن توجه شود.