فرق میان سبک و مکتب در حوزه شعر و ادب

شاداب

سبک در لغت به معنی گداختن و ریختن زر وسیم است. همچنان سبک پاره نقره گداخته را گویند.

سبک شعر فارسی دری، مجموع کلمات و لغات و طرز ترکیب آنها، از لحاظ قواعد و زبان و مفاد هرکلمه در آن عصر و نحوه تخیل و ادای آن از لحاظ حالات روحی شاعر، که وابسته به تاثیر محیط  وطرز معیشت و علوم زندگی مادی و معنوی هر دوره می باشد.

به تعریف دیگر سبک در واقع پیوند ذهن و زبان در گفتار و نوشتار و سامان و حرکت تفکر آدمی درباره جهان و پدیده های آن است.

از تعاریف بالا بر می‌آید که سبک انداز، شیوه و انعکاس احساس شاعر بوده که بیشترینه سلیقه خودش در سرایش قالب های شعری منعکس می گردد.

فشرده اینکه سبک کار فرد و دیدگاه وی است.

اما مکتب شیوه کار جمعی از سخن سرایان و شاعران است که با دیدگاه مشترک و توافق جمعی روی آن کار صورت می‌گیرد؛ مثلاً: مکتب هندی، عراقی و… قابل توجه است که مکتب ها و سبک‌های گذشته با تمام لطف و استحکامی که دارند نتجیه اوضاع زمانه ای بوده اند که آنها را بوجود آورده است که نه آن اوضاع تجدید خواهد شد ونه آن زمان برخواهند گشت.

با این همه مادامی که شاعر فکر  و دردی دارد، آن را به هر سبک و بیان که زیبا وهنرمندانه بگوید شعر است و مورد پسند.

یکی از عوامل سبک ها و مکتب‌های ادبی سرخوردگی از سبک و مکتب رایج است و چنین سرخوردگی در تاریخ ادبیات به روشنی دیده می شود. کراهت از یکنواختی و تکرار دل آزاری سبک عراقی بود که سبب پیدایش سبک هندی شد و همین کراهت از نازک خیالی ها و پیچیدگی های سبک هندی نهضت باز گشت ادبی را بوجود آورد. همچنان تعبیرات کهن شعر نو را آفرید و سرودهایی را با قالب تازه رقم زد.

شالوده فرق میان سبک و مکتب را میتوان چنین گفت که سبک شیوه کار شاعر مختص به خودش را می توان سبک وی عنوان کرد، اما مکتب کار و دیدگاه مشترک شاعران یک دوره و یک عصر را در تبلور احساس و کارکردهای شان در حوزه شعر که است دیدگاه مشترک شان را به نمایش می گذارد که می‌توان آن را مکتب عنوان کرد.