نظام پایدار و پاسخ‌گو

احمد
برخی از نظام‌ها اگرچه پرزرق و برق استند و امکانات زیادی ازطرف کشورهای بیگانه و مغرض به دست می‌آورند، اما برخاسته از متن ملت نیستند و در میان مردم ریشه ندارند، این گونه نظام‌ها بقا هم ندارند و به زودترین فرصت متزلزل و محکوم به سقوط می‌شوند که مثال زنده‌ی آن؛ نظام کمونیستی و نظام جمهوریت تقلبی در افغانستان است.
اما، برخی نظام‌ها اگرچه امکانات مادی کم‌تر دارند و مورد حمایت قدرت‌های استکباری نیستند، ولی چون ریشه در بین ملت دارند و از متن ملت برخاسته اند، بقا و دوام شان تضمین شده است و شکست و زوال شان متصور نیست که مثال زنده‌ی امروزی اش؛ امارت اسلامی افغانستان می‌باشد.
این نظام، باوجود تهدیدات جهانی و مخالفت قدرت‌های استکباری، با گذشت هرروز استحکام می‌یابد و بقا و دوامش به نصرت الهی و حمایت همه‌جانبه‌ی ملت، تضمین می‌شود.
در زمان حکومت کمونیستی، دولت وقت؛ شدیداً از طرف جماهیر شوروی حمایت مادی می‌شد و امکانات هنگفتی در اختیارش قرار می‌گرفت، اما چون حمایت ملت مسلمان افغانستان را با خود نداشت، به زودی متزلزل شد و بالآخره شکست تلخ سقوط را تجربه کرد.
جمهوریت دروغین و تقلبی نیز از طرف امریکا و ناتو و در مجموع جهان، مورد حمایت بود، اما چون حمایت مردمی نداشت، با روح اسلام و روحیه‌ی مسلمانان در تضاد بود، شدیداً مورد نفرت و نفرین ملت مسلمان افغانستان قرار گرفت و بالآخره زهر شکست را چشید و تیکه‌ داران معامله ‌گرش، فراری و برای ابد تن به ذلت و زبونی دادند.
امارت اسلامی افغانستان، نظام برخاسته از متن ملت است و از اعماق جامعه نشٲت کرده است.
منبع این نظام؛ دین مقدس اسلام و شریعت ناب محمدی و خواست این نظام، اِحقاق حقوق ملت مظلوم و احیای عدالت اجتماعی است.
این نظام اگرچه هنوز رسمیت جهانی را با خود ندارد و از امکانات هنگفتی بهره‌مند نیست، اما حمایت قاطبه‌ی ملت مسلمان را با خود دارد و همچنان گلیم فساد از کشور برچیده شده است.
این فضیلت‌ها و برتری‌ها، نظام کنونی را بقا می‌بخشند و پایه‌های دوام آن را اساساً پُخته‌ وکانکریتی می‌سازند.
واضح است؛ وقتی که حکومت، حمایت و پشتیبانی ملت را با خود داشته باشد، خطرات سقوط تهدیدش نمی‌کند و از شکست‌وریزها در امان است.
چون مستحکم‌ترین پایه‌ی دولت‌ها، ملت‌ها هستند.
دولت و نظام‌هایی که در جهان بقا و دوام پیدا کرده اند، ملت‌ها را در کنار خود داشته اند واین نیروی شکست‌ناپذیر من‌حیث دیوارهای آهنین، نظام‌ها را از شکست‌وریز حفظ و عوامل بیرونی را دفع کرده اند.
اگرچه افغانستان، نسبت به گذشته از نظام خوب و باکفایتی برخوردار است، اما با‌آن‌هم بر نظام اسلامی مان لازم است که مناسبات و روابط خود را با ملت بیشتر استحکام ببخشد و برای رفع مشکلات ملت و مردم خود، تلاش‌های بی‌حدوحصری به خرج دهد.
رژیم‌های گذشته، تکیه بر ملت و جامعه اصلاً نداشت، بلکه تمام اعتمادش بر پایه‌های خام و متزلزل اشغالگران مستکبر و تیکه‌داران قومی بود.
ملت از ظلم و بیدادِ تجاوز و از سیاست نادرست و شرم‌ناک تیکه‌داران قومی شدیداً به ستوه آمده بودند. بناءً آن رژیم باوجود امکانات فراوان، محکوم به شکست شد، اما مشکلات بزرگ و جبران‌ناپذیری را به ملت فقیر و بیچاره‌ی افغانستان به میراث گذاشت.
امروز ما اگر با مشکلات اقتصادی و دیگر چالش‌ها مواجه هستیم؛ همه از ضعف و ناتوانی رژیم ناکارآمد گذشته و معامله‌های ننگین و جاه‌ طلبی تیکه‌ داران قومی است.
اگر از رژیم مزدور یک افغانستانی نسبتاً بهتر به جا می‌ماند، امروز امارت اسلامی هم با مشکلاتی مواجه نبود و مشکل ملت هم به زودی برطرف می‌شد.
اما دردا و دریغا! افغانستان در بیست سال اشغال، جز دربه‌ دری و تباهی، چیز دیگری را تجربه نکرد و میلیاردها دالر و امکانات خارجی هم، فقط حیف‌ومیل غداران و تیکه‌ داران قومی شد و بس.
در آخر دعا می‌کنیم که خدای بزرگ آزادی و آرامی به ‌وجودآمده را دوام ببخشد و پایه‌های بقای نظام اسلامی ما را مستحکم بسازد و این کشور بربادرفته را آباد و شکوفا گرداند.
آمین، یارب العالمین!