از معامله‌ی ننگین بُن، تا توافقنامه‌ی رنگین دوحه (ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا)

احمدشاه
دودهه قبل، کنفرانسی در بن آلمان صورت گرفت و درآن گروهک‌های ضد امارت اسلامی افغانستان جمع شدند و تحت نظر امریکا و کشورهای غربی، برای ساختار حکومت بحث کردند.
این کنفرانس آخرالامر طبق میل و فرمایش امریکا پایان یافت و در این نشست، معامله‌ی ننگینی به امضا رسید که بقای نیروهای اشغالگر را در افغانستان تضمین می‌کرد و چوکی‌های قدرت، توسط امریکا و کشورهای غربی میان هواداران و غلامان داخلی شان تقسیم شد.
در این کنفرانس حامد کرزی به حیث رییس اداره‌ی کابل، فهیم به حیث معاون اول و وزیر دفاع، قانونی به حیث وزیر امور داخله، عبدالله عبدالله به حیث وزیر امور خارجه، عارف سروری به حیث رییس عمومی امنیت ملی و دیگر وزارت‌خانه‌ها نیز میان هوداران امریکا و کشورهای اشغالگر و مغرض تقسیم گردید و هریکی در چوکی قدرت برای چندروزی تکیه زدند.
این کنفرانس در حقیقت، سرنوشت سیاه و تلخی را برای ملت افغانستان رقم زد و نتایج ننگین و دلخراشی را در پی داشت.
در این کنفرانس، دوام اشغال، بمباردمان‌ها و جنایات نابخشودنی نیروهای متجاوز صلیبی، ترویج فسادگسترده‌ی اخلاقی و اداری، حیف‌ومیل میلیاردها دالر توسط زورمندان و جنگ‌سالاران و تیکه‌داران قومی، ایجاد باندهای مافیایی، به‌وجودآوردن جزایر قدرت در وجب وجب خاک افغانستان، کوبیدن طبل تعصب و تقلب و صدها فسادوفتنه‌ی دیگری به بار آمد.
با این کنفرانس، جنگ‌ها به شدت ادامه پیدا کرد، ناامنی‌ها گسترش یافت، فحشا و فساد به اوج خود رسید، دین‌ستیزان و دین‌گریزان فعالیت‌های ضد اسلامی شان را در افغانستان به طور وسیعی آغاز کردند و جوانان و نوجوانان زیادی به بیراهه کشانده شدند.
جنگ‌سالاران، دست به‌سرقت بیت المال زدند و غربی‌مشربان نیز دزدی‌‌های کلان و اختلاس‌های میلیاردی نمودند و با دنیای دالر دوباره به آغوش امریکا و کشورهای غربی برگشتند.
تنها دراین میان، ملت بیچاره‌ی افغانستان بیچاره‌تر شدند، روزهای دشوار و طاقت‌سوزی را سپری کردند و زیر بم‌وباروت جنگ‌های ویرانگر، خُردوخمیر گردیدند.
عده‌ای نیز از ظلم شرارت امریکا و مزدورانش مجبور به ترک وطن شدند و در مرزها طعمه‌ی گرگ‌های قاچاق و مرزبانان ظالم شدند و عده‌‌ی دیگری در دیار مهاجرت و آوارگی با زندگی پرمشقت و تلخ دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
این روند وحشتناک و شرم‌آور تا بیست سال ادامه پیدا کرد و فضای اختناق، اشغالگری، اسارت و معامله‌های ننگین در کشور حاکم بود.
اما پس از امضای توافق‌نامه‌ی دوحه میان امارت اسلامی و امریکا، افغانستان به سوی فتح و پیروزی گام گذاشت، نیروهای اشغالگر از افغانستان خارج شدند، حکومت مستقل و مقتدری نصیب ملت افغانستان شد، فساد اخلاقی و اداری از بین رفت، کِشت مواد مخدر صفر شد، معتادین جمع‌آوری و تداوی می‌شوند، گداها گِردآوری و مشخص شدند و برای مستحقین معاش تعیین گردید، حیف‌ومیل بیت المال به صفر تقرب کرد، فضای اتحاد و همدلی میان اقوام باهم‌برادر افغانستان حکم‌فرما گردید و از همه مهم‌تر؛ حدودالله و شریعت‌ ناب محمدی (صلی الله علیه وسلم) در کشور جاری و در حال تطبیق است.
امنیت به طور کامل در افغانستان حکم‌فرماست و در تمام جغرافیای کشور یک امیر و یک بیرق حکم‌رانی می‌کند و تمام ملت در سایه‌ی امن و آرامش به سر می‌برند.
از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب، مردم می‌توانند با خاطر آرام سفر کنند و با قلب مطمین به سیروسیاحت بپردازند.
این همه نعمت‌های رب العالمین؛ پس از امضای توافق‌نامه‌ی دوحه نصیب ملت افغانستان گردید و ملت قهرمان به مقام رفیع عزت و عظمت رسیدند.
امریکا به آسانی تن به امضای توافقنامه و خروج از افغانستان نداده است، بل‌که‌ سیل خون شهدای راه عزت و آزادی و نبرد و جهاد طاقت‌‌فرسای مجاهدین بود که امریکا را مجبور به امضای توافق‌نامه کرد و نیروهای اشغالگر و شرکای جنگی‌اش از افغانستان بیرون گردیدند.
ملت افغانستان، کنفرانس بُن را در تاریخ کشور معامله‌ی ننگین و شرم‌آور می‌دانند و توافقنامه دوحه را باعث نجات از مُرداب اسارت و سرآغاز پیروزی، عزت و عظمت خویش می‌دانند.
در آخر؛ ملت بزرگ افغانستان یکبار دیگر از امریکا می‌خواهند که در تطبیق بندهای توافق‌نامه متعهد بماند، پول‌های منجمدشده‌ی افغانستان را رها کند و از تخلف، تخطی و عهدشکنی خودداری نماید.
در غیر آن، غضب خدای بزرگ و خشم ملت قهرمان و طاغوت‌شکن افغانستان، گریبانش را خواهد گرفت و شکست‌های تلخ و مفتضحانه‌ی دیگری را نیز تجربه خواهد کرد.