آپارتاید اسرائیل باید پایان یابد

حیدر عید، استاد پوهنتون الاقصی در غزه می گوید:

تلخ‌ترین واقعیت برای ما، فلسطینیان غزه این است که ما در تنهایی، رنج و تحت محاصره هستیم و حتی آنهایی که قرار بود برادرانه کنار ما باشند نیز دیگر تمایلی نشان نمی‌دهند.

45 روز قتل عام وحشیانه، جان بیش از 14 هزار نفر از جمله 6 هزار کودک و 3500 زن را گرفت. در میان هزاران مردی که شهید شدند محصلین پوهنتون‌ها، داکتران، نرس‌ها، مغازه‌داران و جوانانی بودند که برای خانواده‌هایشان دنبال آب و غذا می‌گشتند.بیش از 7 هزار نفر شامل 4 هزار کودک همچنان مفقود هستند؛ کودکانی که بیشترشان دیگر زنده نیستند و در زیر خروارها خاک خانه‌های ویران شده مدفون شده‌اند. بسیاری در شفاخانه‌ها جان باختند که در بمباران‌ها تخریب شدند و دیگر نمی‌توانستند خدماتی بدهند. اندک مراکزی هم که در امان مانده بودند، با کمبود کادر صحی و تجهیزات، ظرفیت پذیرش ده‌ها هزار مجروح را نداشتند. هر چند که زودتر از تصور بیماری، گرسنگی و سرمای زمستان شمار بیشتری را به کام مرگ خواهد کشاند.

اسرائیل قصداً خانه‌های غیرنظامیان را هدف گرفت و صدها خانواده را سرگردان کرد؛ حالا حدود 1.7 میلیون نفر آواره شده‌اند. برای 45 روز، فلسطینیان با تهاجم و وحشیگری چهارمین قدرت نظامی جهان تنها مانده بودند؛ در برابر ارتشی که 200 سلاح هسته‌ای، صدها جت جنگنده اف16، بالگردهای تهاجمی، کشتی‌های جنگی، موترهای زرهی و صدها هزار نظامی و نیروی ذخیره دارد، اما زمانی که تراژدی انسانی در غزه به سطحی غیرقابل تصور رسید، دولت‌های عرب کاری بیش از صدور بیانیه‌های بزدلانه، اعتراض و محکومیت نکردند.

در حقیقت دولت‌های عرب از همان سال 1948 فلسطینی‌ها را ناامید کردند و حالا هم موضع سران عرب آمیخته‌ای از ترس و ریاکاری است. آنها 17 سال است که در پایان دادن به محاصره غزه ناکام مانده‌اند و حالا هم برای توقف نسل‌کشی اسرائیل کاری از پیش نبرده‌اند. ما دیگر از تلاش برای اثبات ابزار دستیابی به تغییرات سیاسی دموکراتیک خسته شده‌ایم، چون با نسل‌کشی در غزه و حکومت آپارتایدی که در دیگر بخش‌های فلسطین برقرار است، انسجام و همبستگی برخی از ملت‌های عرب با فلسطین در عمل بعید به نظر می‌رسد. دزموند توتو، از فعالان ضدآپارتاید آفریقای جنوبی یک بار گفته بود: «اگر شما در برابر بی‌عدالتی بی‌طرف باشید، بدون شک طرف ظالمان را گرفته اید.»

من هم در زمان حملات وحشیانه اسرائیل به غزه در سال‌های 2009، 2012 و 2014 گفته بودم، سازمان ملل، اتحادیه اروپا و کشورهای عرب بی‌طرف نیستند. آنها در برابر ظلم و تهاجم نظامیان اسرائیلی مدت‌ها سکوت کردند و حتی هزاران پیکر زنان و کودکان نیز نتوانست آنها را برای اقدامی کارآمد قانع کند، آنها طرف اسرائیل را گرفته بودند.

اما این شرایط فقط دو راه پیش روی فلسطینیان غزه گذاشته است؛ مرگ بی‌عزت و قدردانی…

از قاتلان‌مان به خاطر دادن اندک غذا و آب، یا جنگ با عزت برای خود و نسل‌های آینده. بدون شک پس از سال‌ها خودفریبی که بردگی اشغالگران را یک عمل انجام شده نشان می‌دهد، ما راه دوم را انتخاب کرده‌ایم .اما به جای آنکه مقاومت ما آنگونه که هست به رسمیت شناخته شده و به عنوان تلاش چنددهه‌ای فلسطینیان برای رهایی از اشغال و آپارتاید تفسیر شود، جامعه بین‌المللی سطح آن را تا حد تقابل میان دوطرف برابر پایین آورده است.

توافق فعلی و تمدید طولانی آتش‌بس نیز بیانگر همین امر است. آنها هرگز نمی‌پذیرند که اسرائیل در جنگ علیه غزه دو هدف واضح را دنبال می‌کرد؛ قتل عام بی‌شمار فلسطینیان با هدف گرفتن غیرنظامیان فلسطینی و نابودی هرگونه مقاومت برای حفظ ثبات در این کمپ‌های کار اجباری.

آنچه مسلم است جامعه بین‌المللی می‌خواهد فلسطینی‌ها مانند بردگان خانگی باشند و به خاطر توته‌ی نان‌هایی که اربابان سفیدپوست‌شان به آنها می‌دهند، قدردانی کنند. آنها باید برای اندک آب و غذایی که آنها را به سختی زنده نگه داشته تا مرگ تدریجی‌شان را پذیرا شوند، قدردان باشند و اگر مردند، مقصر خود شان را بدانند.

اما فلسطینیان غزه و بیرون از آن حاضر به پذیرش اینها نیستند. بنابراین هرگونه توافقی که به برداشتن فوری موانع و محاصره، بازگشایی گذرگاه رفح و دیگر مسیرها برای ورود غذا، سوخت، دوا و دیگر مایحتاج فلسطینیان نرسد، به اشغال و آپارتاید اسرائیل پایان ندهد و حق بازگشت فلسطینیان در آن نباشد، از سوی مردم غزه قابل پذیرش نیست.

بزرگ‌ترین نگرانی «اربابان» اسرائیلی، حامیان غربی و نوکران عرب آنها، افزایش سطح خواسته‌های ما تا رسیدن به این اهداف است، جایگاهی که مفهوم این تقابل را اشغالگری، آپارتاید و نسل کشی قومیتی نشان خواهد داد.

7 اکتوبر برهه‌ای حیاتی در تاریخ فلسطین است. غزه و دیگر بخش‌های فلسطین مشتاق ظهور رهبری هستند تا فلسطین را به این لحظه تاریخی برساند؛ رهبری که بدون هیچ تأخیر و تعللی بتواند این اقدامات را انجام دهد:

• قطع کامل هرگونه همکاری امنیتی با اسرائیل.
• رجوع به محکمه بین‌المللی لاهه و شکایت از رهبران نظامی و سیاسی اسرائیل برای ارتکاب جرایم جنگی و جنایت علیه بشریت.
• بازنگری در تمامی توافقات امضاشده با اسرائیل بویژه پیمان اسلو و توافقات مربوط به آن.
• اعلام موضع مشخص در قبال هرگونه شرایطی که پایان فوری محاصره را ناممکن می‌کند. همچنین بازگشایی تمامی گذرگاه‌ها و صدور مجوز تردد آزاد.

بدون شک هرگونه مذاکره برای تقویت سلطه‌گری با قربانی کردن غزه، خیانت به شهدای فلسطین است. حالا زمان آن است که درباره راهکارهای اساسی و نه برنامه‌های موقت صحبت کنیم و به دنبال دولتی شبیه بانتوستان‌ها (مناطقی برای حکومت‌های خودمختار آفریقای جنوبی) باشیم و شعاری روشن را پی بگیریم: اشغالگری، آپارتاید و شهرک‌نشینی استعماری را تمام کنید. این تنها راهکاری است که خون هزاران انسان در غزه را پایمال نخواهد کرد.

منبع: Aljazeera