اتحاد و اتفاق؛ شمشیر جوهردار ملت‌ها
در این شکی نیست؛ ملتی که وحدت، باهمی و همدلی داشته باشد، به خوشبختی و شکوفایی می‌رسد و به قله‌های بلند ترقی و پیشرفت صعود می‌کند.
احمدشاه
در این شکی نیست؛ ملتی که وحدت، باهمی و همدلی داشته باشد، به خوشبختی و شکوفایی می‌رسد و به قله‌های بلند ترقی و پیشرفت صعود می‌کند.
متاسفانه افغانستان در چنددهه‌ی پسین تجارب تلخی از جنگ، خشونت، کشتار، ظلم، افتراق، پراکندگی و تعصبات را سپری کرد و طعم تلخ آن، کام و دهان ملت شریف افغانستان را زهراگین ساخت.
نفاقی‌که در افغانستان به وجود آمد؛ با تأسف که حتی زمینه‌ی اشغال کشور توسط ابرقدرت‌ها را مساعد کرد و در نیم قرن اخیر دو ابرقدرت در این سرزمین تجاوز نمود و با حملات سنگین و اسلحه‌ی پیشرفته، این ملک و ملت را به خاک و خون کشید و میلیون‌‌ها تن را شهید، معلول و مهاجر ساخت.
اگر خیانت کمونیستان افغان نمی‌بود، قشون شوروی هرگز نمی‌توانستند در افغانستان تجاوز کنند و این ملت مستضعف و بیچاره را به خاک و خون بکشانند و با اشغال کردن این مرزوبوم، ضربات محکمی را در ستون فقرات این کشور وارد نمایند.
پس ازآن، اگر تفوق‌طلبی و قدرت‌خواهی برخی از رهبران نمی‌بود، زمینه‌ی اشغال افغانستان توسط امریکا مساعد نمی‌گردید و این جنایت‌کار بزرگ نمی‌توانست در افغانستان مسلط شود و افغانستان را برای بیست سال لانه‌ی جاسوسی و تخت خیز سلط‌ه طلبی خود بسازد.
همه می‌دانند که در بیست سال اشغال در کشور چه بدبختی‌هایی رخ نداد و چه مصایبی بالای ملت بیچاره نازل نگردید.
این همه ثمره‌ی تلخ افتراق پراکندگی ملت، تعصب و تشتت تیکه‌داران قومی بود که افغانستان را به آشیانه‌ی جاسوسی امریکا و دیگر کشورها مبدل کرد و جنگ‌های سنگین و طاقت‌فرسایی را مردم بیچاره‌ی افغانستان تحمل کردند.
اما به برکت خون شهدای کرام، جهاد، مبارزه و فداکاری‌های مجاهدین، گلیم اشغال از افغانستان جمع گردید و این ملک و ملت به نعمت آزادی و آرامی رسیدند.
در کنار این آزادی و آرامی، لازم است که برای وحدت، همدلی و بسیج ملت زجرکشیده، بیشتر کار شود و درخت تلخ تعصب و نفاق، از بنیاد ریشه‌کن گردد.
ما باور داریم؛ اگر این ملت شریف و شجاع، با همدلی و یکپارچگی حرکت کنند، به زودترین فرصت موفق به رهایی از چنگال سیاه فقر و بیچارگی می‌شوند و به نعمت بزرگ آبادی و شکوفایی، دست می‌یابند.
اما دردا و دریغا که کشورهای بیگانه و برخی از ❪رهبران شریر❫ هنوز هم نمی‌گذارند که ملت با هم متحد شوند و از طعم حلاوت‌بخش اتحاد و اتفاق؛ کام و دهان شیرین کنند.
در این حالت، بیشتر بر ملت است که فریب استفاده‌جویان و ناکامان تاریخ را دیگر نخورند، برای حفظ آزادی و آرامی، برای بقای نظام اسلامی و برای استحکام شیرازه‌ی وحدت ملی تلاش کنند.در این صورت است که ما ملت خوشبخت، سربلند و موفقی خواهیم بود و افغانستان آباد، متمدن و مقتدری خواهیم داشت.
هموطنان عزیز!
بیایید؛ چنگ به حبل المتینِ وحدت و برادری بزنید، با شمشیر جوهردار اتحاد و اتفاق؛ گردن تعصب، عقب‌ماندگی و بیچارگی را ببرید، این ملک را از چنگال سیاه بدبختی نجات بدهید و برای بقا و دوام نظام اسلامی و رفاه و رفعت افغانستان از هیچ‌گونه تلاش و زحمت، دریغ نورزید.
