عدالت در گفتار
یکی از گونه های عدالت، عدالت گفتاری است. مفهوم عدالت گفتاری این است که وقتی آدمی سخن می گوید به جا سخن گوید و تنها حرف درست و مطابق حق و واقعیت را بگوید و هرچه از مردم شنیده را انتقال ندهید، تحقیق کند، حقایق و واقعیت ها را بگوید و بس.
حبیبی صالحی
یکی از گونه های عدالت، عدالت گفتاری است. مفهوم عدالت گفتاری این است که وقتی آدمی سخن می گوید به جا سخن گوید و تنها حرف درست و مطابق حق و واقعیت را بگوید و هرچه از مردم شنیده را انتقال ندهید، تحقیق کند، حقایق و واقعیت ها را بگوید و بس.
خدای متعال در باب عدالت گفتاری، به عدالت در سخن گفتن دستور می دهد و چنین می فرماید:
{وَإِذَا قُلتُم فَاعدِلُوا وَلَو كَانَ ذَا قُربَى؛ و هنگامی که سخن می‌گویید [یا گواهی می‌دهید] عدالت را رعایت کنید؛ هر چند [دربارۀ] خویشاوند[تان] باشد. }. [سوره اﻷنعام: ۱۵۲]
این فرموده‌ی الهی عام است، شامل تمامی حالات انسان است. پس هنگامی که سخنی در کار داوری یا گواهی و یا راجع به روایت و خبری و یا جرح و تعدیلی و یا بطلان و صحت روایت و خبری، گفتید، پس عدل، دادگری و انصاف را رعایت کنید و از حق و حقیقت منحرف نشوید، و در سخن خویش جویای صواب باشید، لذا به‌خاطر رعایت نزدیكی و خویشاوندی كسی، یا به انگیزه دوری كسی؛ روش متعصبانه و طرفدارانه‌ای را در پیش نگیرید و هرگز به حساب حق و عدل، به‌سوی دوستی ـ به‌خاطر دوستی‌اش ـ متمایل نشوید و بر دشمنی ـ به صرف دخالت‌دادن انگیزه دشمنی خود با وی ـ اجحاف و ستم روا ندارید، بلكه در میان مردم به عدل و داد رفتار كنید، هر چند کسی که سخن به نفع یا به زیان او می‌گویید، از خویشاوندان شما باشد.
پس انحراف از حق و حقیقت در گفتار، حرام و نارواست.
این یک اصل قرآنی است، با اصول بیان نموده قرآن همگام باشید و زندگی دین و دنیای تان را با امتثال از فرمان ها و سفارش های الهی منور بسازید.
قرآن کریم هرجا که سخن توصیفی از خدای متعال ارائه می کند، آن را با دو صفت الهی همراه می کند و تذکر هشداری می دهد. در آخر این دستور الهی، از توصیه تاکید خدای متعال یاد آور شده می فرماید: «ذلکم وصکم به» گفته است؛ به این معنا که این توصیه اکید خدای متعال برای بندگان است که عدالت در گفتار را رعایت کنند، در غیر آن یا آبروی دیگران را با بی عدالتی در گفتار می ریزند ویا آبروی خود را در پیشگاه محاسبه ای الهی می ریزانند.
بهتر است که انسان ها بسیار وقت ها ساکت و خاموش باشد، چون طبق فرمایش پیامبر اکرم صلی الله علیه آله وسلم در خموشی و سکوت نجات آدمی نهفته است. یا که تا انسان چیزی را به چشم سر ندیده است، نه آن را باور کند و نه آن را برای دیگران بازگو کند و هنگامی که چیزی را که به چشم سر دیده و به گوش شنوا شنیده است، بازگو می کند، در گفتن عدالت کند، از نز خود کم و بیش نکند و نه خلاف واقعیت سخن بگوید، نیز آنچه را که دیده تنها آن قسمتی را بیان کند که حق بودنش برای او روشن است. ضمن اینکه بسیاری از چیزها و دیده ها قابل گفتن نیست و نباید آن برای دیگران بازگو کرد.
