قسمت بیستم
حبیبی صالحی
فضیلت بیست و دوم
روزه اخلاص برای خدای متعال است. اخلاص به معنای خالص کردن و ویژه کردن یک‌چیزی برای کسی است که وصف دوستی نیز در آن نقش داشته باشد و به معنای ترک ریا و نمایش در طاعات و عبادات. اخلاص در عبادت ازنظر شرع متین، آزاد کردن قلب از مخلوط شدن و شائبه‌ای خلطی که صفای قلب را خراب و مکدر کند؛ به‌عبارت‌دیگر قلب آدمی از غیر حق مبرا آید و روی دل به‌حق تعالی داشته باشد و هر کاری را که انجام دهد و یا هر سخنی را که بگوید، ازنظر خلق قطع‌نظر کند و به مدح و ذم ایشان التفات نکند.
در هر چیز ممکن است چیز دیگری مخلوط و مشوب شود که عبادت نیز از این قاعده مستثنا نیست، ممکن است در هر عبادت نیز کدورت، ریا و نمود مخلوط گردد، ولی روزه تنها عبادتی است جز سعی و تلاش بندگی خالص و با اخلاص روزه‌داران برای خدا دیگر چیزی نیست. روزه‌دار برای عمل خود غیر از خدای متعال دیگر ناظر و شاهدی نمی‌خواهد، نه ازبهر مردم روزه می‌گیرد و نه ازبهر مردم روزه را ترک می‌کند، بلکه روزه عملی است برای خدا و پرده ایست مخلصانه و صافی بین خدا و بندگان او، ازاین‌جهت است که نه شیطان و خواهشات نفس در ویرانی آن راهی دارد و نه ملائک و فرشتگان در اجر و پاداش‌دهی آن سهمی دارند، تنها خود خدای متعال است که برای روزه‌دار این بنده مخلص خود، اجر و پاداش می‌دهد، پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم در حدیث قدسی از خدای متعال روایت می‌کند که اوتعالی می‌فرماید:
«قال الله تعالی: کل عمل ابن آدم له إلا الصوم فإنه لی و أنا أجزی؛ خدای متعال فرموده‌اند: هر عمل فرزند آدم برای اوست، به‌جز روزه که برای من است و من خودم پاداش او را می‌دهم یا من خودم پاداش روزه او هستم». (ابن خزیمه، صحیح ابن خزیمة، ج 3 ص 197)
در حدیث دیگری پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم چنین ارشاد می‌فرماید:
فَمَنْ صَامَهُ وَقَامَهُ إِيمَانًا وَاحْتِسَابًا؛ پس کسی صیام و قیام رمضان را بر اساس باور ایمانی و به امید اجر و ثواب انجام دهد. (ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج 2 ص 355، نیز احمد بن حنبل، المسند، ج 1 ص 191، احمد نسائی، سنن النسائي، ج 4 ص 158)
یعنی روزه عبادتی است که خالص بر اساس ایمان‌داری و تنها به امید اجر و پاداش از خدای متعال انجام می‌شود، دیگر چیزی به گرفتن روزه نقش ندارد.
همین‌که در این عبادت معامله تنها باخدای متعال انجام می‌پذیرد و مخلوق از این میان اخراج می‌شود، شاهد و ناظر آن تنها خداست و دیگرکسی در این کار شاهد و ناظر نیست، نه برای کسی گرفته می‌شود و نه به خاطر کسی ترک می‌شود، اینجاست که روشن می‌شود روزه عبادت با اخلاص برای خداست. از همین‌جاست که روزه‌داران واقعی مخلصانه همگی جنبش و آرامش، نشست‌وبرخاست، دگر گونی احوال و کردار و گفتار و رفتارشان، ویژه پروردگار است. چنین فردی که روی همه‌جانبه از خلق بردارد و همه‌جانبه روی به‌سوی خالق و آفریدگار کند، مخلص نامیده می‌شود، روزه‌دار مخلص عبادات شرعیه و ازجمله روزه را خالص برای طلب رضای حق اداء می‌کند و در انجام آن در این دنیا و انتظار حسن ثواب در سرای آخرت، نفس وی و دیگر مخلوقات حظ و بهره‌ای ندارند.
خدایا! ما بندگان چندان مخلص نیستیم!
پروردگارا! عبادات و طاعات، به‌ویژه این روزه‌ی ماه مبارک را از مرض بی‌اخلاصی و آفت ریا و خودنمایی، مبرا و مصفا و پاک داشته باش!
