از رنج تباهی تا گنج آرامی

ملت افغانستان؛ چهل و پنج سال با رنج جنگ‌، جنجال‌ و تباهی اوقات شان را سپری کردند و تقریباً دوسال می‌شود که از برکت خون شهدای گلگون‌کفن به گنج آزادی و آرامی دست یافته اند.

این نعمت را باید حفظ کرد و همچنان برای آبادی و شکوفایی کشور عزیز خود نیز تلاش ورزیم و این خانه‌ی مشترک را به ترقی، تعالی و تمدن برسانیم.

بدون شک در سایه‌ی آزادی و آرامی هرچه قابل رشد و بالندگی است و هر گامی‌که برای پیشرفت و شکوفایی گذاشته شود، به نتیجه می‌رسد و درخت آن برای انسان‌های آن سرزمین، ثمر می‌بخشد.

امروز که لطف خدای بزرگ و مهربان شامل حال ما گردیده و آفتاب صلح و ثبات تمام مملکت ما را زیر شعاع خود گرفته است، باید مردم ما از این فرصت به دست آمده، درست استفاده کنند و برای آبادی و شکوفایی ملک خود تلاش بورزند.

چون این گنج آزادی و آرامی به سادگی به دست نیامده است، بل‌که هزاران فرزند ارزشمند این کشور برای به دست آوردن این گوهر گران‌بها، جان‌های شیرین خود را از دست دادند و با پیکر خون‌آلود و رنگ سرخ به پیشگاه رب‌العالمین شتافتند.

پس بر هر فرد ما لازم است که هم برای حفظ ارزش‌های اسلامی خویش و هم برای ترقی و تعالی و منافع علیای کشور خویش از خود فداکاری نشان بدهیم و در این راه تلاش‌ها و زحماتی را متقبل شویم.

تا باشد فردای بهتری به استقبال ما بشتابد و نسل‌های آینده‌ی ما نیز در سایه‌ی آبادی بیاسایند که با دستان نیاکان و پدران باتدبیر و رنجدیده‌ی شان اعمار گردیده و از رفاه و آسایش آن مستفید شوند.

به امید افغانستان آباد و پرشکوه