نزدیکی با ملت، دوری از مشکلات

حکومت و نظام به هر اندازاه یی که با ملت نزدیک شود، به همان اندازه از مشکلات و چالش‌ها دور می‌شود و با بن‌بست‌ها خداحافظی می‌کند.
در بیست سال جمهوریت تقلبی، مشکل عمده‌ این بود که میان دولت و ملت فاصله‌ی بزرگی وجود داشت و ملت نمی‌توانستند مشکلات خود را مستقیم با زمام‌داران و مسئولین امور، شریک بسازند.
زمام‌داران پیشین، تمام همّ و غم شان این بود که پول و مادیات پیدا کنند و خارجی‌ها و خصوصاً امریکا را راضی نگه دارند تا از سایه‌ی حمایت آنان محروم نشوند و از منصب و چوکی ذلت‌بارِ قدرت ، فرو نیفتند.
همین بود که ملت، باگذشت هرروز از آنان فاصله‌ گرفتند و انزجار و بیزاری خویش را از آنان، ابراز داشتند.
نظام کنونی افغانستان، برخاسته از متن ملت مجاهد و شهیدپرور این خاک و خطه است، اما با آن‌هم باید بزرگان و مسئولین این نظام، بیشتر خود را با ملت نزدیک کنند، دیوارهای فاصله را از بنیاد بر اندازند و مستقیم به حرف و سخن مردم، گوش فرا دهند.
این امر پایه‌های حکومت‌ را در میان ملت بیشتر از پیش، استحکام می‌بخشد و دوام و بقای نظام را تضمین می‌کند.
مسئولان و بزرگان امارت اسلامی افغانستان، مسئولیت دارند تا اطراف خود را از وجود اشخاص متملق، چاپلوس و استفاده‌جو پاک کنند و نگذارند که آنان در میان دولت و ملت درز ایجاد کنند و حالت فلاکت‌بار دوره‌ی جمهوریت و تجربه‌ی تلخ حکومت‌های گذشته در افغانستان، تکرار شود.
ملت، نسبت به دوره‌های گذشته، از امارت اسلامی با میزان بلندی رضایت دارند و خود را دراین قدنما می‌بینند.
اما برای پرکردن برخی خلاها و کمی‌وکاستی‌ها، باید تلاش صورت گیرد و ملت با نظام خود بیشتر از پیش نزدیک شوند و همچنان جوانان تحصیل‌کرده و افراد مسلکی در بدنه‌ی حکومت بیشتر جذب شوند و از استعداد خداداد و علم و دانشی که کسب کرده اند، برای آبادی، شکوفایی و ترقیات وطن استفاده‌ی معقول و منطقی صورت گیرد.
نظام کنونی ما، بدون شک مشروعیت اسلامی و ملی دارد، اما با جذب بیشتر جوانان کارفهم و مسلکی، مشروعیت جهانی نیز پیدا خواهد کرد و رسماً از طرف کشورها و جهان، به رسمیت شناخته خواهد شد.
درآن صورت افغانستان، ظرفیت آن را دارد که به قله‌های ترقی و تعالی صعود کند و به زودترین فرصت به کشور مقتدر، توسعه‌یافته و متمدن در سطح منطقه و جهان، قد بلند نماید.
ان شاءالله تعالی.