اول می روز همبستگی کارگران جهان به سمبول (کار آزادی و برابری)

ضرابی

11 ثورمطابق اول می روز بین‌المللی کارگر است. در سال 1886 میلادی در اول ماه می، سی وپنج هزارکارگردر شهر شیکاگوی امریکا به تظاهرات وسیع دست زدند.این تظاهرات به منظور حصول خواست های صنفی، تامین شرایط بهتر کار، تقلیل ساعت‌کار، بلند بردن مزد کارفرمایان وفابریکه دارا ن بود.
پولیس این راه پیمایی کارگران را سرکوب نمود که شهرشیکا گو شاهد صحنه های خونین و کشتار بی‌رحمانه آنها گردید.اگر چه این تظاهرات در نظر اول اهمیت محلی داشت، اما بعداً انعکاس وسیع جهانی پیدا کرد که درمیان کارگران احساس وهیجانی زیاد به بار آورده ودر اول ماه می ۱۸۸۸ در پاریس کنگره ی جنبش کارگران تشکیل شد.
کنگره پاریس قطع‌نامه مربوط به برگزاری مراسم اول ماه می را به تصویب رسانید. همچنان کنگره موارد زیرا به عنوان اساسی ترین جنبش کارگری خواستار شد.
1- محدود کردن ساعات کار عادی روزانه وحد اکثر هشت ساعت کاربرای بزرگ سالان.
2- ممنوعیت کار اطفال کمتراز 14 سال، ساعت کار برای دختران وپسران به شش ساعت کار روزانه محدود شود.
3- ممنوعیت کار زنان در رشته هایی که به ویژه اثرسوء برساختمان جسمانی زنان دارد. حذف کار شبانه زنان وکارگران کمتر از 18 سال.
4-لغوچانه زنی درمورد مزدها.
کنگره هم چنان اعلام کرد که کارگران باید زنان کارگر را باحقوق برابر درصفوف خود بپذیرد. برای کار مساوی مزد مساوی صرف نظر از ملیت وجنسیت. در ضمن از بعضی خواست های صنفی وحقوقی آنان فیصله به عمل آمد تا هرسال از طریق برگزاری تظاهرات وتدویر نمایش ها وجنبش ها از خاطره اول ماه می یاد بود به عمل می آید وبدین ترتیب اول ماه می، تجلیل جنبش همبستگی بین المللی کارگران به سمبول کار، صلح، آزادی وبرابری مبدل
گردید.
در آلمان باوجود تعهدات کارفرمایان این روز برگزارشد. دراتریش یکصدوپنجاه هزار تن، درانگلستان نیم میلیون تن، در بلژیک صدهزار تن، در اسپانیا بیست هزار تن ، در سویدن صدهزار تن، در نیویارک بیست هزار تن ودر هاوانا بیست هزار تن در تظاهرات شرکت کردند تا از این طریق بتوانند بروضع رقت بارزندگی خویش دریچه‌ی امید را فراهم سازند.
احزاب کارگر هم درکشور هایی چون آلمان در 1875، اتریش 1881 ، روسیه1884، بلغارستان 1891، جاپان 1882،ناروی 1887، دنمارک 1890 تاسیس شدند که همه اینها بهبود وضع زندگی کارگران را از اهداف خویش قلمداد نمودند. این احزاب بنابر اندیشه ها ودید های مختلف برای بهبود بخشیدن وضع زندگی کارگران فعالیت می نمودند.
باتوجه به امضأ کنوانسیون بین المللی حقوق اقتصادی،اجتماعی وفرهنگی سازمان ملل، دولت هاوظیفه دارند تا برای شهروندان خود کار تولید نمایند.
بنا براین دیده می شود که در کنواسیون بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی، حق کار مورد صراحت قرار گرفته ودولت ها ملزم شده اند تا به عمل به کنواسیون فوق برای شهروندان خویش در قدم اول کار فراهم کند ودر قدم دوم امتیازات دیگر کارگری چون حق رخصتی برخوداری از رشد وارتقا از نظر درجه درمحل کار وحق باز نشتگی را برای کارگران مهیا گردد واز این حقوق آنان حمایت کنند.
این در حالیست که آمارها نشان می دهد که در کشور ما حدود چهارمیلیون تن کارگر بیکار هستند. با آن‌که شماری از این افراد هفته یک روز یا دوروز کار می‌کنند، اما از این میان یک میلیون بکلی بیکار هستند. کارگران بیکار درکشور با دشوارهای بسیار روبرو هستند. بیکاری ازنگرانی‌های جدی در کشور به شمار میرود در بسیاری از چهارراهی ها وکنار جاده های شهر مردم برای پیداکردن کار به چشم می‌خورند که از گوشه و کنار کشور برای کار به پایتخت آمده اند .