توقعات و چشم‌داشت ملت از نظام
ملت افغانستان چهل‌وچند سال می‌شود که؛ در میان آتش جنگ می‌سوزند و خانه و کاشانه‌ی شان به اثر جنگ‌های تحمیلی، نبردهای خونین تنظیمی، بمباردمان‌های وحشیانه اشغالگران به ویرانه‌ای تبدیل شده است.
ملت افغانستان چهل‌وچند سال می‌شود که؛ در میان آتش جنگ می‌سوزند و خانه و کاشانه‌ی شان به اثر جنگ‌های تحمیلی، نبردهای خونین تنظیمی، بمباردمان‌های وحشیانه اشغالگران به ویرانه‌ای تبدیل شده است.
افغانستان، بالفعل به یک پیکر بیمار و مجروحی می‌ماند که سخت ضرورت به توجه جدی دارد و هر لحظه نیاز دارد که بر زخم‌های خونین اش مرهم گذاشته شود.
اگرچه چهل‌وچندسال جنگ و پیامدهای منفی این جنگ‌ها را نمی‌شود در ظرف یک یا دوسال جبران کرد، اما نیت خدمت و سعی و تلاش برای احیا، بازسازی و انکشاف می‌تواند کشور را از این مرحله‌ها عبور دهد و به فاز بهتری برساند.
تمام کشورهای توسعه‌یافته در اوایل، مشکلاتی خود را داشتند و با گذشت زمان از مرحله‌های جنگ و بربادی عبور کردند و در عرصه‌ی آبادی و شکوفایی و شکوهمندی پا نهادند.
اروپا و برخی از کشورهای آسیایی پس از جنگ‌های خونین جهانی، رو به‌کار و فعالیت آوردند و با زحمت و تلاش فراوان، به ترقی و پیشرفت دست یافتند و امروز لاف از تمدن و تکنالوژی می‌زنند.
ما کشورهای زیادی را سراغ داریم که در چندده‌قبل از فقر و گرسنگی شدیداً رنج می‌بردند و از ممالک عقب‌مانده و گرسنه‌ی جهان به شمار می‌آمدند.
اما ملت شان برای آبادی و شکوفایی کمر بستند و حکومت‌ها و نظام‌های شان نیز با تعاملات مثبت با کشورها و جهانیان، تلاش ورزیدند و آخرالامر با شکستاندن بن‌بست‌ها و چالش‌ها وارد میدان آبادی، توسعه و پیشرفت شدند.
باید حکومت و ملت افغانستان نیز با شکستاندن هنجارها، وارد میدان کار و فعالیت برای آبادانی کشور شوند و ترقی وتعالی این سرزمین را رقم بزنند.
چون تا خود مان برای آبادی و شکوفایی کشور خود تلاش نکنیم و به حال ملک خود دل نسوزانیم، بیگانه‌گان هرگز غم مان را نخواهند خورد و بر زخم‌های مان، مرهمی هم نخواهند گذاشت.
پس برماست که از مطموره‌ی غفلت و تنبلی بیرون شویم، با حسن نیت، همدلی، قاطعیت و متانت برای آبادی افغانستان به پا خیزیم.
در این صورت، گل پیشرفت کشور ما شکوفا خواهد شد و ما نیز از حضیض ذلت برخواهیم خاست و گام‌های استواری را به سوی تمدن و تکنالوژی خواهیم گذاشت.
ان‌شاءالله تعالی
