توانا
براى هر چیز بهارى است، بهار قرآن رمضان است.
قرآن کریم بهار دل‌هاست و ماه رمضان بهار قرآن است.
قرآن کریم روح ماه مبارک رمضان است، که چون روح در کالبد آن دمیده شده، ارزش و عظمت آن را چند برابر کرده است. قرآن قلب رمضان است که بدون این قلب و ضربان آن، جوهره حقیقت در رگ هاى حیات معنوى روزه‌داران به جریان نمی‌افتد، شب قدر روح رمضان است، همان شبی که قرآن به یک‌بارگی نزول یافت.
در قرآن کریم بیندیشید که بهار قلب‌هاست.
از این‌رو باید گفت که بخش اعظم برکات ماه مبارک رمضان، در رابطه با قرآن است و در این ماه باید بذر دستورهاى نورانى قرآن کریم را در مزرعه دل‌ها بکاریم تا رشد و نمو کند و سرانجام میوه قرآن را در این ماه براى غذاى روح برگیریم و قوت قلب مان را در پرتو برکات قرآنى این ماه بیفزاییم و چنین بهره‌برداری جز از راه انس حقیقى با قرآن و عمل به آن میسر نخواهد شد و به دست نخواهد آمد.
در این ماه در جهان اسلام تحول عظیم رونما می‌گردد، همه‌جا ندای قرآن بلند می‌شود، تغییرات ارزشمند در عملکرد هر مسلمان به گونه‌های مختلف قابل‌رؤیت است، مفسرین کرام درس‌های ترجمه و تفسیر را راه‌اندازی نموده و حافظان قرآن ختم‌های قرآن کریم را در نمازهای تراویح زمزمه می‌کنند، سخاوتمندان مصروف کمک‌رسانی برای مهمان خدای متعال هستند. یقین دارم، کسى که با تلاوت و عمل به قرآن، انس و الفت گرفت، قرآن در قلب و آرشیوی مغز وی جای می‌گیرد، قرآن متحرک می‌شود، آنچه انجام می‌دهد قرآن است.
خداوند متعال زندگی جاویدان را هم در دنیا و هم در عقبا شامل حال ایشان می‌کند به او عزت می‌دهد، توانمندی می بخشد و از آن حمایت می‌کند و هیچ قدرتی نمی‌تواند بر آن غلبه و سیطره حاصل کند، زیرا هیچ قدرتی بالاتر از قدرت صاحب قرآن نیست.
قرآن کریم کتاب دیروز، امروز و فرداهاست که برای پیروانش حیات طیبه می‌بخشد، ره روی راه صراط مستقیم ساخته و سرای وجود آن را سرسبز می‌سازد، زندگی او را از حیات حیوانی به حیات الهی و معنوی تبدیل می‌کند.
قرآن کریم کتابی است که ثمره ارتباط وحیانی 23 سال میان خدا و پیامبر اسلام محمد رسول‌الله«ص» است. هدف قرآن کریم زنده ساختن جامعه مرده به جامعه زنده است، همچنان که رسول‌الله«ص» از مکه، شهر توحید ساخت، از یثرب، مدینه الرسول را اساس گذاشت و از جاهل‌ترین اعراب بادیه‌نشین، بزرگ‌ترین شخصیت‌های ماندگار تاریخ تربیت و به جهان تقدیم کرد.
از آنجاکه ماه رمضان، ماه نزول قرآن، ماه خدا و ماه تزکیه و تهذیب است نزول قرآن در شب قدر که در این ماه صورت پذیرفته و بر قلب پیامبر اکرم«ص» تجلى کرده، نتیجه می‌گیریم که ماه مبارک رمضان تجلی‌گاه قرآن و ماه انس با قرآن است، روزه‌داران مؤمن در این ماه مهمان خدا هستند و در کنار خوان پربرکت قرآن نشسته‌اند بنابراین باید با تلاوت قرآن انس بگیریم و با تدبر درآیات قرآن کریم و بهره‌گیری فکرى و عملى از مفاهیم آن بر رشد و تکامل ملکوتى خود بیفزاییم.
انسان‌هایی که قرآن می‌خوانند، داروى قرآن را بر دل دردمندشان می‌نهند و براى خواندن و تدبر در قرآن شب‌زنده‌داری می‌کنند، روزشان را با روزه به پایان می‌رسانند و نمازهایشان را بر اساس آن اقامه و به خاطر قرآن از بستر خواب جهت عبادت دورى می‌کنند، خداوند رحمن به برکت وجود این گروه، بلاها را از نزدشان دور ساخته از شر دشمنان جلوگیرى می‌نماید و برکاتش را برآنان می‌فرستد.
در اینجا پرسیده می‌شود که حقیقت انس و همراهی با قرآن چیست که انسان را این‌گونه استوار و نیرومند می‌سازد و هرگونه اضطراب و تنش را از او دور می‌کند؟!
پاسخ آن روشن است، انس در اصل به معناى خو گرفتن و همدم شدن است، مانند انس کودک شیرخوار به سینه مادر و گاهى انس آن‌چنان شدید و سرشار است که از انس کودک شیرخوار به سینه مادرش نیز بیشتر است.
بنابراین مفهوم انس حقیقى، همان همدم شدن آمیخته با عشق و علاقه گرم و ناگسستنى است که ارتباط و پیوند انسان را به آنچه که مورد انس اوست محکم و متصل می‌کند، چنین انسى باخدا و کلام او (قرآن) از ویژگی‌های اولیاى خدا و هر مؤمن عارف و وارسته است.
شایان ذکر می‌دانم، ارزش تلاوت قرآن به این است که آمیخته با توجه، تدبر و تصمیم بر عمل به دستورهاى قرآن کریم باشد و تحقق و انس حقیقى با قرآن کریم به چنین برنامه‌ای بستگى دارد. وگرنه خوارج همه از قاریان قرآن بودند، ولى از قرآن، فقط قافش را می‌دانستند، ناآگاهانه زیر نام دین تیشه به ریشه دین زدند و بهترین یاران راستین پیامبر«ص» را کافر خواندند و با ایشان جنگیدند، هزاران انسان مؤمن و مجاهد را کشتند و بیشترین صدمه را به اسلام وارد نمودند.
پیامبر اکرم«ص» و اولیاى خدا، با قرآن بسیار انس و الفت داشتند و از فیوضات ظاهر و باطن آن بهره می‌بردند، تنها به قرائت ظاهر آیات قرآن اکتفا نمی‌کردند، بلکه درآیات آن تدبر می‌نمودند و آیات را با طمأنینه و با صداى زیبا و جذاب و با توجه به معانى آن و تصمیم بر عمل به آن می‌خواندند.
لازم می‌دانم تا از انس و الفت رهبران فرهیخته امّت اسلامی با قرآن کریم، اندکى سخن به میان آورم. آن‌ها که بعد از شهادت و رحلتشان مانند خورشید امت می‌درخشند، زنده‌اند، رمز این جاویدانگی را از برکت عمل نمودن آن‌ها به قرآن دانسته‌اند.
علمای راستین و رهبران حقیقی امّت اسلامی در ظاهر و باطن، توجه بسیار عمیق و گرم با قرآن داشتند و از آن، استفاده‌های فکرى، علمی و عملى فراوانى می‌کردند، قرآن بزرگ‌ترین تکیه‌گاه مطمئن و نیروبخش‌ترین براى پیشبرد اهداف آن‌ها بود، مطالب یکی از رهبران امّت اسلامی را خواندم چنین فرموده بود: «اگر خداوند داستان پیامبران در برابر طاغوت‌ها را در قرآن ذکر کرده، موسى و فرعون، ابراهیم و نمرود و… را تذکر داده، منظورش داستان‌سرایی نبوده، بلکه منظور تبیین برنامه پیامبران در برابر طاغوت‌هاست؛ یعنى ما نیز که پیرو قرآن هستیم، باید در برابر طاغوت‌ها تا سرحد نابودى آن‌ها تلاش کنیم.»
مسلماً، زمانی که امت اسلامی رهبران به‌واقع کلمه داشت آن‌ها در نیمه‌های شب که براى تهجد برمی‌خاستند، مدتى قرآن می‌خواندند، حتى بستر مریضی لحظه‌های سپردن روح و پیوستن به ابدیت در دستانشان قرآن بود، با قرآن زندگی کردند، با قرآن به‌سوی ابدیت شتافتند و با قرآن کریم محشور خواهند شد.
خداوند متعال می‌فرماید: پیامبر مى‌گوید: ترجمه: پروردگارا! قوم من این قرآن را رها كردند.
قرآن از جامعه مرده مسلمانان امروزی به خدا شکایت دارد، جامعه‌ی که قرآن از سرزمین وجود فرزندان آن هجرت کرده است، پیکر امّت واحده اسلام به هزاران کیش، جریان، تبار، قوم و گروه تقسیم گردیده است، پیروان هر گروه و جمعی مطابق شاکله و طینت خویش از قرآن برداشت داشته، قرآن را محصور به چهارچوب فکری ناقص خویش تفسیر و تعبیر می‌کنند و از آن استفاده ناسالم دارند.
آری، قرآن را در آینه زنگ‌زده و شکسته خود می‌بینند نه اینکه خود را در آینه قدم نمایی قرآن مشاهده کنند و در شفابخشی امراض ظاهر و باطن خویش از دارالشفایی قرآن مطابق نسخه طبیب حکیم بهره گیرند.
متأسفانه امّت اسلامی مسیر حقیقی خویش را عوض و به‌جای کتاب هدایت، غرق در انحراف، انحطاط و کجی‌ها گردیده است، دوستی با کفار به بک حسن تبدیل‌شده است، اما با محبان و دوستان قرآن به قبح تبدیل گشته است، عملاً رشته توحید را از زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی خویش بریده‌اند.
طوری که محققین امّت اسلامی به این نتیجه رسیده‌اند، عامل تمام بدبختی‌ها در جهان اسلام از مهجوریت قرآن در میان امّت مسلمه نشاءت گرفته است، ماه مبارک رمضان بهترین زمان برگشت به آغوش قرآن است، فرارسیدن این ماه عظیم شانس دیگری است برای آن‌هایی که به‌سوی قرآن می‌شتابند.
امروز بنابر عامل فوق، شکایت قرآن به پیشگاه پروردگار از زبان رسول‌الله«ج» بلند است و از وضعیت دردناک و اسفبار کنونی امّت مسلمه در دوری از قرآن، روح رسول‌الله«ج» ناراض، قلب آن مجروح و ندای ایشان بلند است، مسلمانان مسلمانی کنید و به قرآن برگردید.
پس برای آحاد این امّت واجب است که به ندای پیامبرشان لبیک گفته در این ماه مهمانی خدا به آغوش قرآن برگردند.
خداوند متعال می‌فرماید! «وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا» یگانه راه علاج این است، اگر به قرآن برگردیم، خداوند بر ما برمی‌گردد، آنچه از دست‌داده‌ایم بر خواهد گشت. یقین دارم حرکت در جهت نجات یک امّت که گرفتار چنین مصیبت باشد، هر گز کار آسان و سهل نخواهد بود، اما زمانی که عزم ملت‌هایی برای رسیدن به آزادی و استقلال تمرکز یابد، توجه «خالق هستی» بیشتر می‌شود، بازگشایی دروازه‌های پیروزی را محقق می گرداند.
بار دیگر در آستانه فرارسیدن ماه مبارک رمضان، ماه شناخت و بهره‌برداری فکرى و عملى از قرآن قرار داریم، ماه ضیافت الله به‌زودی فرامی‌رسد. ماهى که در شب قدر آن، قلب پیامبر اکرم«ص» همه قرآن را از جبرئیل امین وحى فراگرفت، قرآن از لوح محفوظ بر قلب نورانى محمد مصطفی منعکس شد.
ماهى که با روزه گرفتن، عبادت، مناجات و دعا، با زمینه‌سازی و آمادگى معنوى به استقبال دریافت قرآن می‌رویم و در پرتو آثار پربرکت روزه ضیافت الله و عبادت‌ها و دعاهاى همراه آن، رابطه خود را با قرآن و صاحب قرآن کریم نزدیک‌تر کنیم و تصمیم بگیریم که خط رابط ما با قرآن کریم همواره استوارتر و محکم‌تر گردد.
فرا رسیدن ماه مبارک رمضان شانس برگشت امّت را به عزت، اقتدار و مجد گذشته فراهم می‌سازد، اگر به آغوش رحمت الهی برگردیم، رحمت واسعه الهی به‌سوی مان برمی گردد و نصرت او شامل حالمان می‌شود، شکوه و عظمت گذشته بر خواهد گشت، زمان آن است با بهره برادری از فرارسیدن ماه نزول قرآن، با تمسک به حبل الله متین، عمل با این کتاب عزیز میثاق مجدد بندگی باید بست، قرآن را از مهجوریت، اسلام را از محکومیت و جامعه اسلامی را از اسارت نجات دهیم.
مسلماً، میزبان هیچ‌گاهی خواست مشروح مهمانان صادق و مخلص خویش را مسترد نمی‌کند، ناامید نمی‌سازد و پاسخ رد نمی‌دهد، مشروط بر اینکه میزبان در جاده من صام رمضان ایماناً و احتسابا قدم بگذارد.
خدایا، در این ماه امّت مسلمه را به‌سوی کارهای شایسته و اعمال نیک هدایت فرما!
