در معرض امنیت غذایی و راه حل آن

قسمت پایانی

حبیبی صالحی

-3 ویرانی ساختارها: دولت امریکا در پی واقعه ی ساختگی 11 سپتامبر در سال 2001 میلادی (20 سنبله 1380) در برج‌های دو گانه مرکز تجاری در نیویارک به بهانه انتقام از “القاعده” به همراه متحدانش در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به این كشور (افغانستان) حمله کردند اما در مدت 21 سال اشغال نه تنها انتقام جویی خود ساخته اش را به دست آورد بلکه تمامی ساختار‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان را سست و ویران کرد.

-4 زمین گیرسازی: سیاست منطقه و جهانی بر آن است که اقتصاد کشوری را زمین گیر کنند تا همواره با اقتصاد فلج محتاج کشورهای منطقه و جهان باشد و در فضای احتیاجی و درماندگی بتوانند اهداف خود را بر آن کشور پیاده کنند. افغانستان یکی از کشورهای مورد رقابت بازی های اقتصادی منطقه و جهان است؛ اما امید است که به زیرکی مسئولان امر کشور از این میدان برون آید.

-5مداخلات بیرونی: باوجود پیشرفت ها در عرصه های مختلف، افغانستان هنوز هم یکی از فقیرترین کشور جهان محسوب می‌شود؛ افغان ها طی سالیان متمادی با مداخلات بیرونی، جنگ های داخلی ، شورش ها و ناامنی گسترده مواجه بوده اند و این وضعیت بدون شک تاثیرات فوق العاده ناگواری را بالای روند رُشد اقتصادی، کاهش فرصت های انکشافی و زمینه سازی برای افزایش دامنه‌ی فقر و معضل اقتصادی و امنیت غذایی داشته است.

-6خیانت در وجوهات: برای جامعه ای فقیر افغانستان در طول سالیان متمادی، وجوهات بسیاری رسیده و جمع آوری گردیده است؛ اما متأسفانه دربیست سال گذشته کسانی که این وجوهات در دست شان قرار می گرفت، در آن خیانت می‌کردند، یا اصلا ً این وجوهات به دست فقرا نمی‌رسید، یا که به مستحقین آن نمی روند و یا هم حق فقرا را می‌خورند و کم و کاست به آن ها رسید و بقیه وجوهات را حیف و میل می کنند. کمک کنندگان دقت کنند که کمک های شان را به چه کسانی می فرستند؟ کوشش کنند که به افراد معتمد بفرستند تا کمک ها به دست افراد فقیر و گرسنه‌ی اصلی برسد.

-7 غارت گری: چه بسا امداد و کمک های از برون و درون کشور و از سوی نهادها، سازمان ها و کشورهای مختلف صورت گرفته است تا مردم افغانستان در رفاه و آسایش و به دور از درد و رنج فقر و گرسنگی زندگی کنند، اما این کمک ها در گذشته حیف و میل شده و چه بسا پول های کمک شده مورد غارت و چپاول، غارت گران و چپاولگران قرار گرفته است. نه تنها رفاهی به وجود نیامده بلکه گرسنگی و امنیت غذایی در معرض خطر بیشتر قرار گرفته است. چه بسا کمک های از برون کشور آمده و دوباره برگشته است و چه بسا کمک های دیگری به دست خاینان از کشور به بانک های برونی انتقال یافته است.

راهکارهای رسیدگی به مشکل گرسنگی:

گرسنگی پدیده ای جدیدی نیست و تنها به خشکسالی هم ارتباط ویژه ای ندارد، بلکه قبل از خشکسالی ها هم گرسنگی وجود داشت و در سال های قبل نیز بسیاری از هموطنان ما در معرض امنیت غذایی قرار داشتند و نیازمند مواد اولیه غذایی و امکانات اولیه زندگی بودند و هنوز هم هستند و این مشکل کمتر یا بیشتر از قبل ادامه دارد؛ بنابراین با راهکارهای زیر می توان به مشکل غذایی و معضل گرسنگی و فقر مردمی رسیدگی کرد:

-1 انسانیت: اعتقاد به انسانیت به یقین می تواند که در همچو صحنه های دلخراش، احساس انسان ها را به شور آورد و قطع نظر از کافر و مسلمان و این و آن، در کنار پدیده ای به نام انسانیت قرار گرفته انسان های دیگر را از مهلکه ها نجات بدهیم.

-2 اسلامیت: دین انگیزه ای دیگری است که انسان ها را وادار به همیاری و کمک رسانی کند تا دست دیگران را بگیرد و آنان را از گودال های انسان سوز نجات بدهد. مسلمانان در کنار همدیگر قرار گرفته به مشکلات فقر و بیچارگی دیگر برادران و خواهران شان رسیدگی کنند.

3 – وجدان بیدار: وجدان های بیدار همواره حس خوبی و نیکی را به حرکت می آورند و آدم ها را وادار می کنند که دست افتادگان را بگیرند و آنان را از غرق شدن در گودال های مصایب نجات داده به ساحل سعادت و خوشبختی بکشانند.

4. اقدام حکومت: حکومت ها مسئولیت دارند و از وظایف اصلی و مهم شان است که در کنار امنیت جانی و مالی، امنیت غذایی ملت ها را نیز تأمین کنند، به ویژه حکومت های اسلامی را هیچ نمی سزد که در زیر سیطره ای آن ها انسان ها، گرسنه بوده و محتاج یک لقمه نان از دست دیگران باشند.
5. ملت بیدار: ملت های بیدار هیچگاهی اجازه نمی دهند که در میان شان هم نوعان شان به مشکل دچار باشند و احساس رنج و درد کنند. ملت بیدار می کوشد که به تمامی مشکلات برادران خویش رسیدگی کنند و به ویژه کسانی در کنار شان محتاج یک لقمه نان و نیازمند مواد غذایی نباشند.
6. ملت آزاده: ملت ها به ویژه مسلمانان که معتقد به روزی رسانی آفریدگار جهان هستند، به کسی دیگر از مخلوقات طمع و امید یک لقمه نان را نداشته باشند؛ زیرا طمع خود یک خصلت زبون کننده ای آدمی است که هیچ گاهی انسان به وسیله آن از محتاجی بیرون نمی شود. چه بسا کسانی هستند که دو چشم به طرف این و آن بسته اند و خود هیچ گونه اقدامی برای بنیه های اقتصادی و رشد آن نمی کنند. اینها به جای چشم به دیگران دوختن، خود برای زندگی آبرومند و مبتنی بر اقتصاد پایدار داشته باشند.
7. مؤسسات خیریه داخلی: چند تا مؤسسات خیریه و انجمن های کمک رسان در داخل کشور وجود دارد که در موارد مختلف به مشکل فقر و بیچارگی و معضل گرسنگی و دیگر نیازهای نا به هنگام جامعه رسیدگی می کنند، خدای متعال خدمات این ها را قبول کند و توفیق بیشتر عنایت شان فرماید، اما وضعیت نابسامان کشور می طلبد که در هر گوشه ولایات مختلف کشور از این مؤسسات و انجمن های خیریه ایجاد شود و در حالات مشکل به مشکلات مردم درد رسیده رسیدگی نمایند.
8. مؤسسات خیریه بیرونی: در بیرون از کشور، در کشورهای مختلف مؤسسات خیریه وجود دارد که به مردم دنیا کمک می کنند و ما شاهد همکاری های ایشان هستیم –خدای متعال زحمات شان را قبول کند-، مسئولین امر و افراد با وجاهت از این مؤسسات خیریه بخواهند تا در روزگاران طاقت فرسا برای ملت و مردم ما، این مؤسسات به مشکلات فقر و بیچارگی رسیدگی کنند.
9. سازمان حقوق بشر: هرچند این سازمان به معنای واقعی آن وجود ندارد و بنده باورمند آن هم نیستم؛ زیرا چه بسا سازمان ها و کشورها را دیدیم که کمک های بشر دوستانه را در این اواخر در اختیار دولت اوکراین قرار دادند، ولی به دیگر مردم دنیا که در گوشه و اکناف جهان در مشکل بسر می برند، توجهی ندارند. اما همین که با این نام فعالیت می کنند، مسئولین امر توجه آنان را به نحو مناسب به مسئله ای فقر مردم جلب کنند تا در مواقع درماندگی مردم رسیدگی کنند.
10. کمک رسانی هموطنان بیرونی: برادران و خواهران که در کشورهای بیرونی در رفاه زندگی می کنند، ما دیده ایم که هر از گاهی برای خویشاوندان خود کمک می کنند؛ ولی مناسب این است که انجمن های کمک کننده را تشکیل دهند، کمک های خود و دیگران را در آن گردآوری نموده از طریق این انجمن علاو بر خویشاوندان خود به دیگر هموطنان نیز یاری نمایند.

ان شاء الله با این ده راهکارهای موردی می توان از معضل قحط زدگی و فقر بیرون شویم و به سوی رفاه گام برداریم.

اما در آخر باید عرض کنم که مردم ما اعم از مرد و زن، مردم نجیب، شریف، رنج کشیده، غیرتمند، مظلوم و با افتخار هستد. درست که افغانستان در معرض چندین دهه چپاول و غارت بری قرار گرفته و نتایج چندین دهه جنگ و نابسامانی را تجربه کرده است. پس با ایمانی که به خدای متعال دارید بر او توکل داشته باشید. یکی از شرایط توکل به ویژه برای ما آدم های که با میزان ضعیف ایمان زندگی می کنیم، این است که از هر گونه اسباب و وسائل برای بهبود وضعیت خود استفاده کنیم و سپس نتیجه ای مفید آن را به خدای متعال واگذاریم، ان شاء الله خدای متعال وسائل مثمر گردانیده حالت ما را تبدیل می کند و از این وضعیت بیچارگی بیرون نموده به رفاه و زندگی فراخ و آسودگی می رساند. هیچگاهی خود را تافته ای جدا بافته از دیگر مردم جهان ندانید، گرگ های انسان نمای جامعه تان را مراقب بوده در تغییر وضعیت زندگی، جیب ها و سفره های تان کوشا باشید و دست به دست هم داده کار و فعالیت کنید، ان شاء الله در کوتاه ترین مدت دوشادوش جهان در رفاه و امنیت اقتصادی قرار خواهید گرفت. چون کشورهای جهان در مجموع و به ویژه همسایه ها نمی خواهند که شما به پا ایستاده شوید، بلکه خواست شان این است که اقتصاد شما زمین گیر شود، فقر و گرسنگی تان افزایش یابد و زندگی تان فلج گردد و همیشه محتاج مردم و جامعه ای جهانی باشید. پس دیگر فرصت چنین فلج کاری و زمین گیری را برای دیگران ندهید.