غربی‌ها از زجر و شکنجه مردم افغانستان چرا حظ می‌برند؟

حمید

بعد ازگذشت بیشتر ازچهاردهه جنگ خونریزی وتباهی  مردم ما به آنچه که خواست وآرزوی شان بود رسیده اند. چیزی را که درین مدت مدید دنبالش سرگردان بودند بابهای کمرشکن یعنی قربانی هزاران جوان این سرزمین، معلول ومعیوب شدن ده ها هزارتن ازنخبگان، زنان ومردان بلند قامتش دارد به آن می رسد. امنیت وآرامش نعمت بی بدیلی است که باسپری شدن تقریباً نیم قرن بساط اش را درسراسر کشور ما برای اولین بار پهن کرده است. این نعمت بزرگ زمانی نصیب مردم ماشد که نظام اسلامی درکشور ما روی کارآمد وقانون شریعت غرای محمدی (ص)  به منشأ تطبیق قرارگرفت.

با اهتزاز درآمدن بیرق توحید درسراسر کشور مجریان انواع جرم وجنایت جرئت تکثیر خودرا ازدست دادند. مفسدین که تاآندم گسترانیدن فسق وفحشایکی ازپروژه های درامد زای شان بود حامیان خودرا که در رده های بلند حکومتی قرارداشتند درحال فراردیدند؛ خود همانند گوسفندان بی چوپان به هرگوش کشور متفرق شدند.

گاه گاهی که دست به اعمال ناروامی زنند ازعینک تیزبین نیروهای کشفی وامنیتی امارت اسلامی فرارکرده نمی توانند ودراندک زمان بازداشت وبه پنجه قانون سپرده می شوند.

بنابر این درکمترازدوسال می شود که امارت اسلامی درافغانستان برقراراست اقسام جرم وجنایاتی که درحکومت گذشته طی بیست سال به اوجش رسیده بود درین اوقات اندک ازسراسر کشور برچیده شده است. مردم عزیزمابعد ازگذشت سالها، دارند نفس تازه می کشند وهمانند افراد کشورهای جهان ازامنیت وآرامش پیش آمده لذت می برند.

اما باتأسف هستند کشورهایی که درمدت بیست سال اشغال ازیک طرف درقتل وکشتارمردم افغانستان دخیل بودند وباتظاهرازبرخی ها حمایت مالی می کردند، دم ازدموکراسی وقانون بشر وامثال اینها می زدند، امانتوانستند حتا درساحه اشغال شان چنین امنیت وآرامش را برای مردم این سرزمین به ارمغان بیاورند.

واضح وآشکار این حسادتی است که درمقابل امارت اسلامی ازخود بروزداده  نمی خواهند که مردم مظلوم این سرزمین ازصلح وثبات کنونی کشور شان حظ ببرند. بنابرین ازاضرارحضوری ناامید شدند ولی می خواهند ازضررهای غیابی درمقابل مردم افغانستان استفاده نمایند. به همین منظور تمام دارایی های کشورمارا که به طور امانت درخارج ازکشور به عنوان پشتوانه ارزی افغانستان گذاشته شده بود مسدودکرده مراودات ومعاملات تاجران وسرمایه داران کشور را که باجهان خارج داشتند، ازطریق بانک ها منع نمودند.

درنتیجه نرخ های مواد اولیه افزایش پیداکرد، بیکاری به اوجش رسید ومردم عزیزما درتنگنای فقر وناداری فرورفت. به این ترتیب هموطنان عزیزما باآنکه ضعف اقتصادی دامن گیرشان شده است امنیت وآرامش را غنیمت روزگاردانسته  باکم خود قناعت را پیشه کرده اند. اما سوال هایی درذهن شان خطورمی کند اینکه:

غربیان اززجروشکنجه مردم افغانستان چراحظ می برند؟

آنانی که دم ازحقوق بشرمی زنند وازطریق رسانه ها گلوپاره می کنند آیانمی دانند که مردم افغانستان هم جزء ازبشر در روی زمین اند. سرمایه این مردم حق شرعی شان نیست؟  که توسط سردم داران حقوق بشر مسدودگردیده است؟

آیا مراودات، تعاملات تجارتی از طریق یانک های جهانی وامثال آن حق این ملت مظلوم نیست که ازآن منع شده اند؟

گرفتن لقمه نان ازدسترخوان بیوه، یتیم ومستمندان کشور خلاف پالیسی وپلان حقوق بشرنیست؟

به این ترتیب ده ها سوال دیگر است که راویان حقوق بشر باید به جواب منطقی آن بپردازند.

لذا تقاضای مردم افغانستان ازجامعه جهانی وبه خصوص ملل متحد این است که ازاقتدار خودکارگرفته به قناعت کشورهای حسود واستعمارگر بپردازند تابیش ازاین بالای مردم مظلوم افغانستان ظلم وتعدی را روا نداشته به این غایله خاتمه بخشند.

دارایی های مسدودشده مردم افغانستان را دوباره برای شان آزادکنند وتعزیراتی راکه بالای بانک های جهانی وافغانستان وضع کرده اند مرفوع سازند. زیرا این تعزیرات وضع شده مستقیم بالای زندگی مردم افغانستان تاثیر منفی  داشته نه بالای امارت اسلامی افغانستان. بنابرین کشورهای منطقه وفرامنطقه درکل جامعه جهانی درین ورطه حساس باید بامردم افغانستان دست کمک وهمیاری درازنمایند تاازین بیشتر رنج وعزاب مردم افغانستا ن ادامه نیافته همانند جزء ازپیکرجامعه جهانی ازامنیت وآرامش لذت ببرند.